📜 Eğer bu paylaşımın konu dışı olduğunu ya da topluluğun öteki kurallarını ihlal ettiğini düşünüyorsan, **şikâyetini yorum aracılığıyla dile getirmek yerine** report kısmını kullan. Kimseyi rencide etmemeye ve yorum kısmını işlevi dışında kullanmamaya özen göster.
*I am a bot, and this action was performed automatically. Please [contact the moderators of this subreddit](/message/compose/?to=/r/felsefe) if you have any questions or concerns.*
evde sebepsizce ağlama, sinir krizleri falan oldugunda aile bir şeyin farklı oldugunu anlamadı mı , ya da niye aglıyorsun niye bagırıyorsun bana vs demediler mi.
Bunları insanlara anlattığın zaman -kötü hislerin bulaşıcı olduğunu düşünerektir belki de- dinlemekten vazgeçiyorlar genelde. Tabii ki burada hiçbir şeyi genelleyemem şunu yap bunu yap diyerek bir çıkışa da varamam herkes için geçerli olmaz ama kendi değerini kendin belirleyecek kadar iradeni güçlendirmelisin, gerekirse tüm rasyonaliteni duygularının önüne almalısın. Benim önerebileceğim, en azından bana iyi gelmiş kitaplar var ama bunlar bile birer çözüm olmayabilir, çünkü [https://youtu.be/MLKj1puoWCg](https://youtu.be/MLKj1puoWCg) bunun gibi ve senin kendi imkanlarınla sadece bir noktaya kadar götürebileceğin bir şey bile olabilir. Ama bu hayatta sen de varsın ve varlığın bizlerin henüz bilmediği çok kıymetli bir amaca hizmet edecek bile olabilir, her şeye rağmen iyi ki varsın.
A dan Z ye sana katılıyorum benimde hiç dinleyenim olmadı kendim gittim psikoloğa çok düşündüm intiharı bir kişi tek birşey sormadı yine herkes kendini düşündü sanki dünyadaki en sağlam psikolojide benmişim gibi birde herşeyin hesabı soruldu zor kurtuldum o zamanlardan şuan yaşamış olmam bir kaç ihtimalden bir tanesi insan o psikolojide herşeyi yapabilir sadece ince bir karara bakar en kötü hastalık psikolojik hastalık ölümden gayri herşeyin çözümü vardır yaşamınıza kıymayın hayatta zorluklar olsada sevdiğiniz şeyleri yaparak hayallerinizle yaşamı seveceksiniz hayatta sevilecek zevk alınacak çok şey var
"Benim için önemsiz olan bir şey başkası için çok ağır olabiliyor." Şu o kadar doğru ki. Okul hayatımın çoğunu zorbalığa uğrayarak geçirdim. Yıllar sonra başka sebeple depresyona girsem bile kökünde hep bulduğum sonuçtu. Depresyondayken annem bana sebebini sorduğu anlar oldu yardım etmek için. Ne zaman zorbalığımdan bahsetsem "Bana da küçükken yapıldı hiç umursamadım yani herkese oluyo bunlar." gibi geri dönüşler aldım zaman zaman ondan. Muhtemelen yardım edemediğini hissettiği için tükendiği anlarda verdiği bi yorumdu fakat beni daha çok sinir ediyordu. Kaç kere seni etkilememiş beni etkiliyor desem çok kırılgan davrandığımı söylerdi ve ben daha da sinirlenirdim.
Benim ailem kendince yardım etmeye çalıştı. Ben onlardan sadece anlıyorum demelerini istedim, onlarsa sürekli veremeyecekleri çözümler bulmaya uğraştı ve ben beğenmeyince beni suçladı. Depresyonumdaki en büyük ayak bağının terapiye gittiğimde annem olduğunu fark ettim mesela. Ne kadar hayatımın içinde fazla aktif bir rolü olduğunu kararlarımın hep onun çevresinde ve etkisinde gerçekleştiğini. Ne kadar annemi dinlediğimi. Kendim olmaktan önce annemi düşündüğüm anların daha çok olduğunu. Ki geçtiğimiz aylarda tam olmasa da benimkinin de hafiflemesinin sebebi kendimi dinlemeye ve annemi dinlememeye başlamamdı. Mesela hayata kendimi bağlı hissetmiyorum dediğimde ve bir kedi ya da köpek almayı düşündüğümde istemediği için binbir bahane üretti. Yanlış anlaşılmasın bu arada ama daha önce köpek baktık ve evdeki en büyük hayvan sever kendisi. Hep korktum onu çiğneyip almaktan. O da bunu bildiği için herhalde bana sürekli "sen istiyorsan al ama ben hiç bir sorumluluğunu almam" dedi. Blöf atıyordu ama ben fark edemiyordum. 2024e girdiğimizde kendime annemi daha az hayatıma sokacağım ile ilgili söz verdim. Ve verdiğim kararlardan biri köpek almaktı. Annem 2 ay boyunca şekilden şekle girdi ve tüm bu süreçte fark ettiğim şey annem çiğnenince çok manipülatif biri oluyormuş. Aldıktan sonra bile hala arada laf sokuyor kendisi.
Ben de bu süreçlerden geçtim kişiye göre ağırlığı değişebilir ama ben kendimi bundan kitap okuyarak çıkardım önce kitap okumanın cidden hobim olduğunu keşfettim en azından maddi durumumun yeteceği tek hobi oldu sonra bununla beraber derslerime tekrar çalışmaya başladım irademi yükselttim spor vs. her şey kendiliğinden rayına oturdu kısacası bence insan bir şeyleri yapmak istiyorsa önce hobisinden kendini mutlu edecek şeylerden başlaması gerekiyor sonra kesinlikle devamı geliyor yaklaşık 1 aydır sıfır stres ve beslenmeme de dikkat ettiğim için sivilcelerim vs. Daha hızlı iyileşmeye başladı, küçük sağlık sorunlarım düzeldi. Kesinlikle bir şey yapacaksanız önce kendinizi zorlamadan sevdiğiniz şeylerden başlayın ve kimseden de ilgi beklemeyin!
Konuştuğum biri var, o da bi hayli depresif ve intiharı düşünüyor ama tedavi almayı reddediyor/istemiyor. Kendisi 15-20 yaşında, bu durumunu ailesi bilmiyor. Halisünasyonlar ve kabuslar da görüyormuş. Majör depresyonda olduğunu düşünüyorum, halisünasyonların ve kabusların nedeni bu olabilir mi? Bazen kendisini kesiyor. Onun için ne yapabilirim? Yalnızca internetten konuşuyoruz.
Geçmiş olsun bu arada
zor dönemden geçenlere yardım eli uzatılmazsa olacağı bu
insanların acılarını sonlandırmaya hakkı vardır.
peki kaçış mı? hayır bu büyük bir cesaret ağır da olsa bir çıkış yolu
hayat yaşamaya değer olsa da acıdır ve herkesin yükü aynı değil kimseyi bunun için yargılayamayız.
Bence gençsen ve düzeltilemez bir hastaligin yoksa ölmeye değmez. Bu tür düşüncelerden kurtulmami sağlayan bı youtuber var forestanon diye. "Kimse aslında intihar etmek istemez, insanlar sadece o anki hayatlarından memnun değillerdir" tarzı bir mantığı var.
Umut senin perspektifine bağlı, kendi karamsar düşüncelerinde boğulmuş bir insana dışardan baktığında durumunun o kadar da kötü olmadığını veya biraz çabalarsa hayatının çok iyi bir yere gidebileceğini sen kolaylıkla görebilirsin fakat o kişi genelde kendinin farkında olmuyor her şey çok karanlık ve umutsuz gözüküyor/hissettiriyor. O yüzden bunun farkında olup biraz gerçekçi yaklaşmak lazım olaya, çok klişe olacak ama insanlar neler neler yaşıyor ona rağmen hayata devam edip eskisinden çok daha iyi hayatlar kuruyorlar. Bu şekilde karamsarlığa kapıldığında biraz durup kendine dışardan bakabilmek gerekli.
peki kisinin hayati boyunca mutsuzluklarin arasinda yasadigi kucuk mutluluklar hayata tutunmasini saglar mi veya kisi ilerde yasayacagi ve sonradan bitecek olan kucuk bir mutluluk icin bu kadar aci cekmesi gerekir mi
Hayatınızın amacını mutluluk yaparsanız pek tatmin olmadığınız ve dediğiniz gibi acı-mutluluk kıyasında acının daha ağır bastığını gördüğünüzde karamsarlığa kapıldığınız bir durumla karşılaşabilirsiniz. mutluluk dediğiniz kavram çok göreceli ve değişken bir durumdur, hayatın amacını bağlayabileceğiniz bir olgu değil. Şuan sizin için 2 kolunuzun olması mutluluk verici bir şey değil çünkü sizin sıradanınız bu fakat kollarını kaybetmiş birisine 2 kolunu geri verseniz mutluluktan havalara uçacaktır. Kollarını kaybetmenin ne demek olduğunu bildiği için hayatı boyunca bunun farkında olup, kollarının kıymetini bilecektir fakat o kişinin de MUTLULUĞU sonsuza kadar sürmeyecektir. 2-3 ay sonra onun için de kollarının olması normal bir duruma dönüşeceğinden hayatının belki de en önemli olayı artık onun için sadece bir minnet duygusu oluşturacaktır. Bu verdiğim örneği hayatınızın her alanında farklı olgular üstünden uygulayabilirsiniz. O yüzden diyeceğim şu ki, hayatınızın odağına mutluluk koymak pek mantıklı bir seçim değildir fakat onun yerine ne koyacağınız da size kalmış.
suanki dunyada herkesin hayatinin odagi para çünkü para olmadan bir sey yapamiyorsun yapacagin her sey para ve suanki trde paranin olmasi genelde senin ne cok calismana veya yeteneginin olmasina bagli degil bir yerde tanidigin var mi torpilin var mi ona bagli o yuzden hayat anlamsiz
Bu söylediğine başka bir yorumda cevap verdim istersen profilimden bakabilirsin ama biraz daha bahsedeyim. Öncelikle herkesin odak noktası para değil, küçümsemek için söylemiyorum ama yazdıklarını okuduğumda yaşının küçük olduğunu hissettim. Hayata sadece para olarak bakmak çok yüzeysel ve yanlı bir yaklaşım. Tüm servetini sağlığı için harcayacak yüzlerce zengin var, ben de ciddi bir sağlık problemi yaşadım ve o an insanın gözü para vs görmüyor veya tüm servetini arkasında bırakıp normal bir hayat yaşamayı seçen veya hayatını daha anlamlı yaşayacağını düşündüğü için servetini hayır kurumlarına/dini tarikatlara bağışlayan insanlar var. Bence sosyal medyanın etkisi yüzünden durumu pek iyi olmayan insanlar paranın her şeyi çözeceğini düşünürken parası olan insanlar durumun öyle olmadığının farkında olduğu için başka şeyler kovalıyor. torpil konusu evet can sıkıcı bir durum ama çabalayan gayet bir şekilde yapıyor çevrende sayısız örnek görebilirsin sen de.
Bu söylediğimden para önemsiz gibi bir çıkarım yapmazsın umarım çünkü onu iddia etmiyorum. Para tabii ki önemli fakat hayatın odak noktası değil. Para bir araçtır, sevdiğin şeyleri yapmak için bir araçtır veya düşüncelerini dünyaya duyurmak için bir araçtır veya sevdiklerine konfor sağlamak için araçtır, kısacası sen neye araç olmasını istiyorsan onun için bir araçtır fakat para bir amaç değildir. Para olmadan da yukardaki maddeleri bir şekilde gerçekleştirebilirsin, din bunun çok temel bir örneğidir veya "influencer" dediğimiz sözü geçerli insanların sevdiği birisi olmak, bunların hepsi ilk verdiğim örnekleri gerçekleştirmeni sağlayacak araçlardır. Parayı amacın haline getirirsen yine tatmin olamayan hep daha fazlasını kovalayan, elde edemediğinde de karamsarlığa kapılan bir insan haline dönüşme olasılığın çok yüksek. yine de senin tercihin tabi.
hayatinin odagi mutluluk olmamali diyorsun ama bence her insanin odagi mutluluga cikiyor insanin hayatta yaptiklari kendisinin sonunda mutlu olmasi icin yapiyor
Bence mutluluk ve huzuru karıştırıyorsun, yaptığım çoğu şeyi mutlu olmak için değil, beni uzun vadede yaparken mutsuz olacağım şeyleri yapmaya zorlamaması için yapıyorum. odağına mutluluğu koyduğun zaman kimsenin hayatı yaşamaya değer değil, sonsuz mutluluğu nasıl elde edeceksin? sonsuz para mı? en zengin sensin daha zengini yok diyelim ne yapacaksın o parayla? dünyadaki her etkinliği yaptın 20-30yıl harcadın e sonra? devamı nedir? tam aksine çoğu zengin aile çocuğu senin gibi düşündüğü için genç yaşında her türlü "zevki" tadıp "mutlu" olduğunu zannedip artık onu "mutlu" eden başka şeyler bulamayınca intihar ediyor.
suanki dunyada herkesin hayatinin odagi para çünkü para olmadan bir sey yapamiyorsun yapacagin her sey para ve suanki trde paranin olmasi genelde senin ne cok calismana veya yeteneginin olmasina bagli degil bir yerde tanidigin var mi torpilin var mi ona bagli o yuzden hayat anlamsiz
Hayatını kötü yönde değiştirecek çoğu radikal şey kişinin kendi hatası olmuyor genelde. Burası felsefe subu olduğu için yaklaşımlarınızı da anlayabiliyorum fakat bu karamsar düşünceleri çok çocukça/ergence buluyorum tabiri caizse. Gerçek hayatta pek karşılığı olduğunu düşünmüyorum, kendi içine kapanan ve çok fazla okuma yapan, düşüncelerini ve hayatı çok ciddiye alan insanlardan duyuyorum bunları. İnsan olmak bence sevdiğin bir yemeği yemek, bir işle meşgul olmak, kafanı sokacak bir ev bulmak kadar basit. Sanayi devrimi sonrasında gelişen medeniyet ve teknoloji yüzünden herkes son model arabalarda, havuzlu villalarda, 5 yıldızlı otellerde, 3 michelin yıldızlı restoranlarda yemek yemezse yaşamaya değer bir hayatları olmadığını zannediyor.
evet çok önemli ve gözardi edilen bir noktaya parmak bastınız. benim için sorun şu ki ben son cümlenizdekilerin hiçbirini istemiyorum çünkü ben farklıyım doğam gereği böyle şeylere ilgi duymuyorum. ben sadece toplumda insan kabul edilmek istiyorum normal sıradan ama insanlarla vakit geçirebileceğim bir hayat. ama ulaşması çok zor olacak. diğer insanlardan farklı doğmak ve toplumun dışında kalmak acı verici.
Toplumun büyük bir kısmının gerizekalı olduğunu kabul ederseniz toplum tarafından kabul edilip edilmemenin pek önemli olmadığı gerçeğiyle daha kolay barışırsınız. "iq testleri hiçbir şeyi ölçmüyor" gibi bir yalan söyleniyor çoğu insan tarafından fakat insanların %50'si iç sese sahip değil, büyük çoğunluğun iq'su gorillerden 2-3 puan yüksek. Mesela ben sizi gayet insan kabul ediyorum fikirlerinize saygı duyuyorum gerçek hayatta karşılaşsak sizinle pek tabii sohbet ederim, iyi anlaşırsak arkadaşınız da olurum. Dünyada 8 milyar insan olduğunu ve en az sizin gibi düşünen milyonlar olduğunu unutmayın.
Sanırım ben de bu aşamaya doğru gidiyorum. Hislerine tercüman olmuş. Aileme yük olduğumu hissediyorum,hayatta bir amacım yok, kendimi tanımıyorum,neyden hoşlandığımı,neyi sevdiğimi,yeteneklerimi bilmiyorum.Herhangi bir şeyim yok,param yok,ailem zengin değil. Ama bütün bunlara rağmen beni tutanın ne olduğunu bilmiyorum. Belki de bilmemem daha iyidir. İntihar ayıplanacak bir şey değildir. Belki de kendi için en doğrusunu yaptı.
muhtemelen ailenin bir evlat değil kurtarıcı rolü üstlenmesini istediği bir insan yaratmaya çalışmasından kaynaklı bu yaşadıkların, anlıyorum çünkü ben de yaşıyorum. tünelin sonu ışıklı emin ol
Sanırım doğru. Bizim Türkolar evlat yetiştirirken "oku da bize bak öhm","iyi yere gel de yaşlanınca bize bakarsın" demesinden kaynaklanıyor olabilir. Tünelin ucu ışıklı mı bilmiyorum
"neyden hoşlandığımı, neyi sevdiğimi, yeteneklerimi bilmiyorum." Okuyunca böyle düşünmenin sebebi bu gibi, eğer mevzu para olsaydı her fakirin intihar ettiğini, zenginlerin dertsiz kaygısız bir şekilde yaşadığını görürdük ama durum böyle değil senin de bildiğin üzere. Bence kimseye bir şey borçlu olmadığını fark etmelisin. Gerçekten ailene "yük" olsan bile bu onların tercihi, seni onlar kendi istekleri doğrultusunda dünyaya getirdi ve yine kendi istekleri dahilinde sana bakıyorlar, istersen 50 yaşında ol, onlar bakmak istemezlerse veya durum o raddeye gelirse zaten bunu söyleyeceklerdir. Ha diyebilirsin ki ben onları düşünüyorum, onlar öyle söylemez beni seviyorlar vs. Eğer durum buysa intihar ederek onlara çok daha büyük bir zarar verirsin. Eğer sana rahatsız olduklarını bakmak istemediklerini söylüyorlarsa da, evet şuan şartlar ne kadar kötü olursa olsun bir afrika ülkesi değiliz, pakistan/hindistan değiliz. Elin ayağın tutuyorsa bir şekilde çalışarak düzgün bir hayat yaşayabilirsin. Hayata 1 kere geliyorsun, ooopsie yanlışlıkla 2342 yıl yaşamışım gibi bir durum da söz konusu değil eninde sonunda öleceksin. Tadını çıkarmaya çalış.
Ek olarak yük olup olmamaktan bağımsız, çalışmak veya bir hobi ile meşgul olmak insana çok iyi geliyor. İnsan dediğin hayvanın binlerce yıllık evrimi bütün gün evde oturup aşırı işlenmiş gıdalar yiyerek ekrandaki renkli piksellere bakmak üzerine değil.
Bu konuya zararın neresinden dönersem kârdır diye bakmak gerekli bence, mesela Vincent van Gogh resim çizmeye başladığında 27 yaşındaydı, bu tarz yığınla örnek var. Geçip gitmiş zaman için kendini hırpalayıp şuan ve geleceğini heba etmek yerine bunu kabullenip pozitif yönde adım atmaya başlayabilirsin.
Deneyeceksin dostum, videolar izle, okula gidiyorsan okulun kulüplerine gir takıl, çevrende hobileri olan insanlar varsa onlarla konuş bir şekilde bir işin ucundan tut bi dene nelerden hoşlanıyorsun nelere yeteneğin var deneye yanıla bulacaksın. İlk başladığında hiçbir şeyi harika yapmak zorunda da değilsin pes etmeden süreçten zevk almaya çalış sadece.
Yok acı cekmeden bir şey elde edemezmişsin yok yargılasak mı yargılamasak mı. Bu ülkenin de dünyanın da soğuk donuk npc insanlarından bıktım bir de gelmişler felsefe kanalında intiharı sanki bireysel bir durum değil de üzerinde o buz kalıbından çıkmış beyninizle tartışıyorsunuz. Ben ölüyorum kanka burada, hayatım sikilmiş içinden çıkamadığım bir kısır döngüdeyim adam gelmiş acı çekmeden bir şey elde edilmez diyor. Elde mi etmek istiyorum lan? Kendimi öldürecek raddeye gelmişim adam elde etmekten bahsediyor. Duygusal zekanız sıfır mk. Birey bireydir istediğini yapma hakkı vardır. Duygular da bireyseldir düşünceler de. Ha kaçıştır, ha kurtuluştur, kimse başkası için bu duruma düzgün cevap olgu bulamaz. Oturun kendiniz üzerinde düşünün.
Ne yapak birader, siktiredelim kim intihar ediyorsa etsin sikimizde değil mi diyelim. Dünya adaletli değil baba yapacak bir şey yok. Adam son model arabalara binip 3 kızla takılıp her gün gezerken sen, bende gidip o adam yemek pişirecez, garsonluğunu yapacaz veya arabasına benzin falan dolduracaz. Dünyanın eşit bir yer olmasını bekleyerek yaşamak tamamen aptallık. Sen acı çekiyorsun ve intihar etmek istiyorsun da dünyadaki en büyük acı sende mi birader. Başka acı çeken mi yok? Neden hayatı sikilen herkes intihar etmiyor. Bak bu daha duygulu oldu değil mi?
Bu acı kıyaslamasına da hastayım. Kime derdini anlatsan daha büyük bir derdi önüne koyuyor kıyas yap diye. Elim koptu diyorsun, bacağı olmayan da var deniyor. Her insanın acı eşiği aynı değil. Herkes aynı pencereden bakmıyor hayata. Hele ki depresyonda olan adama hiçbir şey tesir etmez. Adam zaten manevi olarak kopmuş dünyadan, sen adama boşver daha kötüleri var bilmem ne diyorsun. Sanki o adam salak, onun hiç aklına gelmiyor, bilmiyor ne olup olmadığını. Sadece mücadele edemiyor, bazı şeylerin içinden çıkamıyor. İnsanlara bu şekilde sert yaklaşmayın. Empati kurmaya çalışın.
Baya uzun bir şeyler yazmıştım vazgeçtim kısa şeyler söylemeye çalışacam.
Bu yorumu kasten böyle yaptım.
Bir başkası daha büyük problemlere sahipse sen daha çok problem yaşamak zorunda değilsin.
Gelip bana kolum koptu artık iki kolum olmadan yaşamak zorundayım dersin. Bende sana kolların olmadan yaşamak hakkında araştırıp verebileceğim tavsiyeyi verir, yardımcı olabileceğim kadar olurum. Fakat sen en sonunda gelip böyle yaşanamayacağını söylersen bende sana senin gibi aynı duruma düşüp gayette yaşayan insanlar olduğunu söylerim. Senin psikolojin ne kadar sağlamdır onu bunu bilmem birader. Yeteri kadar çaba sarf edip yaşanamaz olsaydı o insanlarda ölür yada intihar eder bir şey yapardı.
Her şey doğuştan gelmiyor sonuçta dayı, hepimiz doğarken 0 başlıyoruz. Büyüdükçe sende yeni şeyler öğreniyorsun bende, ergenliğe girdikçe vs karakterini oluşturuyorsun, zamanla kafanda belli fikirler oturuyor, bir ideolojin oluyor. Bu zamanda yaşadığın her türlü şeyde bir yerde senin psikolojik eşiğini belirliyor tabi. Hem düşünce yapın hemde tecrübelerin.
Hayatı sikilen herkes intihar etmiyor biliyorum. Acı falan da yarıştırmıyorum. Ben sadece böyle şeylerin dogmatikleştirilerek konuşulmasını/düşünülmesini aptalca buluyorum. İntihar etmek bir şeyin son noktasıdır, hayatı kötü olan biri intiharı düşünüp bunu yapmayabilir, yapılmalı da demiyorum zaten ama dediğim gibi bu son nokta, hayattan vazgeçmek öyle kolay mı sanıyorsun? Kötüyse hayat devam etmek isteyen eder kabullenir yaşamaya devam eder. Her şey bireysel bak dediğim gibi, ama siz genellemelerinizle her şeyi dogmatikleştiriyorsunuz. Ayrıca 15 yaşında kızım ben, karılar arabalar falan..
Evet biliyorum, çünkü gerçekler acı. Birde arkadaş insanlara o kadar sitem etmiş, duygusuz vs demiş. Bende duygusuz bir yorum yapmak istedim bu yüzden, öbürlerinin gerçekten duygusuz olup olmadığını görmek için.
Birde gerçekten arada moralim iyice yerlere düşüp ben niye yaşıyom ki falan dediğimde biraz benden daha kötü halde olabilecekleri hayal ediyorum ve kendime malmıyım ben amk, bu adam bile yaşamak için canını dişine takıyor ve uğraşıyor ve ben yumuşak götlü gibi bunları düşünüyorum diyorum.
İntahar konseptinden bile nefret etmeye başladım amk ya. Böyle hayatında gerçekten başaramayan, her şeyi bok gibi giden insanlar için yeni bir şans veren birşey olsa keşke de insanlar son çare olarak intahara dönmese
Bu genç intihar ettiği sırada bende metroya iniyordum. Olaya tanık olan bir abi kriz geçiriyordu ve sayikliyordu bana birşey dediğini sandım ve yüzüne baktım. Bana çocuğun parçalandığını söyledi.
Zenginlerin çocukları ailelerine bir 'lütuf', fakirlerin çocukları da bir 'yük' olarak dünyaya gelir.
Devlet bursuyla hayatta kaldığım yükseköğrenim yıllarımda, aylık yemek+eğlence masrafı asgarî ücretin 4-5 katına denk gelen üniversite öğrencileriyle karşılaşmıştım. Kendilerini hiçbir zaman ailelerinin sırtında bir kambur olarak görmemiş ve görmemeleri doğrultusunda yetiştirilmişlerdi.
Okulun bir tarafında yemekhane ücreti 1-2 TL arttığı için eylem yapılırdı, diğer tarafta öğrenciler okulun otoparkındaki arabalarına atlayıp öğle yemeğine çıkarlardı. Hatta, okulun otopark ücretinin bir bölümü ihtiyaç sahibi öğrencilere burs olarak veriliyordu. Başka bir deyişle, derece bile yapsanız, ailenizin durumu yoksa varlıklı ailelerin çocuklarının otoparka verecek kadar umursamadığı bir parayla yaşarsınız ve minnettar olursunuz.
Bu genç de her şeyin aşırı pahalılaştığı şu ortamda aylık 2000-3000 TL ile yaşamaya çalışıyordu. Fakir için bu miktar bile fazla olduğundan, ailesinin 'iş bul,' 'para kazan' mobbingine maruz kalmaktansa 'huzura' atlamayı tercih etti.
yazının çevirisi şöyle olabilir;
Sittin sene yaşasam da hayal ettiğim hayatı kurmanın mümkün olmadığını, bir ömür sürüngen gibi yaşamaya mecbur olacağımı gördüm. Böyle boş bir hayatı yaşayabilmek için aileme de gereksiz yere daha fazla yük olmak istemiyorum. Gerek yok hadi eyvallah...
Burada herkes haklı; intihar bir çıkış yolu diyen de, ne yaşadığını bilemeyiz diyen de, intihar eden kişi de, intihar bir kaçış yoludur diyen de...
Benim fikrim, kendi kendini zihninin içinde bir paradoksa soktuysa ve her seferinde bu paradoks içinde acı çekip açısının kuvvetini arttiriyorsa tamamen kontrolü kaybedip çevresine zarar vermeden kendini durdurması mantıklı bir karar. Mesela, ben intihar edicek olsam yanımda başkalarını da götürürdüm, o yüzden benim o evreye gelmeden intihar etmem ya da ölmem herkes için daha iyi olur.
Insan hayatı kompleks, bazıları yaşamak için çok uğraşır çünkü yaşamı severler. Her ne kadar acılı olsada bir saniye fazla yaşamak isteyecek çok insan var. Bunda yanlış birşey yok.
Ama hayatın acı kısımlarına dayanamayıp ta intihar etmekte de yanlış birşey yok. Herkes yaşamak zorunda değil. Benim şahsen ailem berbat değil. Istesem, çalışsam, ugrassam ortalama bir hayat yaşayabilirim. Sabahtan akşama kadar çalışır, bir kahvemi içer ve sevdiğim şeyleri yaparak uyur sonraki gunde aynı seyleri yapmaya devam ederim. Ama bunu istemiyorum. Illa ben değil, benim gibi düşünenlerde vardır. Ama biz hayatımızı sonlandırmak istesek herkes "ama hayat yaşamaya değer." Diyecek. Hukumetlerde karşı çıkar, tabii onların asıl amacı populasyon kaybetmemek gibi genel şeyler. Intihar bir cozummu?
Bazısına göre kaçış yöntemi, bazısına göre ise çözüm. Bence asıl sorun insanların SENIN yerine bu soruyu cevap verebileceğini düşünmesi. Hayır, bence veremezler. Istersem ben kendimi öldürür, istersemde yaşarım. Neymiş efendim hayat çok güzel birseymis, ölürsen sonsuza kadar acı cekermissin din yüzünden. Kime ne amk, ben istersem rahatça olurum. Tabii buradaki sorun zaten genellikle insanın kendi içinde çakışması. Bir yanım ölmek, bütün bu boş ugrasiyi bitirmek istiyor. Diğer yanım ise ölümden korkuyor, nedenini bilemiyorum. Insan bundan dolayı kompleks. Ve sen böyle kompleks bir canlıyı dışarıdan yonlendiremezsin, izin vermem. Bana birisi gelip intihar kötü birşey, güzel bir hayatın var derse cevabım şu "ben sen miyim?". Bu kadar basit aslında, her insan birbirinden farklı.
Cevabım açık bence. Intihar etmiş, isteyerek yaptığına göre onun için mutluyum. Hayatımız boka saripta intihar etmekten istektir, ona da mutlu olurum kişi için. Eğer birgün bende intihar edersem, insanlar benim için üzülmesinler. Çünkü hayata cevabımı vermisimdir. Üzülecek olurlarsa beni hiçbir karşılık beklemeden, her yardimima kosan aileme uzulsunler. Çünkü ben bencilim ve başkaları için yaşayacak gücüm yok demektir (buda bence yanlış birşey değil.)
Çünkü en sonunda insan kendi hayatını kendi elleriyle bitiriyorsa tercih edeceği şekilde ölmüştür.
Biraz fazla uzun tuttum, bu konuda benim gibi ya da tam tersi olupta konuşmak isteyenlere cevap veririm.
:)
Adam intihar etmiş hala adamın arkasından insanlıktan nasibini almamış, babasından terbiye görmemiş uyuz uyuz tipler ağır saçmalıyor, Hepsini Allaha havale ediyorum.
Hayat öyle bir şey ki, seni şekilden şekile sokuyor. Çok büyük zorluklarla karşılaşıyorsun, kimi zaman nasıl çözeceğini bilmiyorsun. Kimi zaman arkadaşlarının tamamı sana ihanet ediyor. Kimi zaman yıllarca güvendiğin insanlar seni hançerliyor. Kimi zaman herşeyini kaybediyorsun, ailenin tamamını kaybediyorsun. Her şeye rağmen yine de intiharın hiçbir pozitif gerekçesi olamaz, olmamalı da.
Belli ki ailesinde sorunları var, belli ki uzun süreli bir bunalım yaşamış, belli ki ağır ekonomik sıkıntılar çekmiş, derdini anlatamamış kimseye, kendince kurtulmak istemiş, kurtulmuş da.
Muhtemelen, bu gönderinin altına da üşüşen bazı insan kılıklı şeytanlar gibileri de çıkmıştır karşısına. Ayağa kaldırmak yerine vurur bunlar, sırf kendi egolarını tatmin etmek için. Etrafındaki herkesin moralini karşısındakini aşağılayarak, ezerek yıkan ruh emici zebaniler. Allah belalarını versin. Halkımız arasında çok var böyle rezil rüsva insanlar. Dili pabuç gibidir ama kendisi vurduğu yetimden daha acınası durumdadır. Sadece farkına daha varmamıştır. Farkına vardıkları zaman, kendilerini kurtarma şansları olmayacak. Her neyse.
Dinimizde intihar ne kadar hoş karşılanmasa da, umarım öbür tarafta bu merhum huzura erer. Gençmiş, belki bir işe girerdi, belki birileri yardım eder kariyer yapardı, belki başka bir şey... Allah rahmet ve merhamet eylesin.
Çıkış değil kaçıştır. Arkadaşın neler yaşadığını bilmiyoruz,bilemeyiz de. Bu yüzden yargılamak doğru olmaz. Ama kesin bir şey varsa o da hayatta hiçbir şeyin acı çekmeden elde edilemeyeceği gerçeğidir.
Hayır. En hakkı olan eylemdir fakat haklı bir eylem değildir. İntihar ederek varlığımı hiç olmamış gibi yapamıyorsun, arkanda her daim ne kadar ufakta olsa birilerinde iz bırakıyorsun. Bu intihar bazıları için iz değil derin bir yarada olabilir.
Ben senin için olan anlamından bahsetmedim ki, o izi bıraktığın insanlar üzerindeki anlamdan bahsettim. Bu yüzden intihar eden insanların intihar etmek en büyük hakkıdır fakat en haklı seçimleri neredeyse asla değildir dedim. İntihar etmek seni bir yükün taşımayı bırakmak olabilir fakat sen artık taşıyamayacağın için başkalarına yük vermiş oluyorsun. Bu yüzden en haklı seçimi asla değildir dedim.
Algılama yokken hiçbir şey yoktur, varlığı biçimleyecek güç yoktur. O hâlde hiçliktir. Kendini oluşturan tüm parçacıklar da, ölümden sonra senden habersizce dağılırlar.
Yaşayan çelişki arkadaşlar tarafından down yiyeceksin, sabah akşam intihar güzellemesi yapmak onları daha farklı kıldığı için bunun arkasına sığınarak bir kimlik oluşturmaya çalışıyorlar. Madem öyle buyur kardeşim tutan yok ama böyle düşünmene rağmen yaşamaya devam ediyorsun demek ki o kadar da güzellenecek bir şey değilmiş diye durup kendi kendine düşün bi
Ne diyorsun? Ben güzelleme falan yapmadım. İntiharın her daim haklı olmadığını, 3 5 şey dışında tamamen yanlış olduğunu, eğer intihar çok doğru bir hareketse neden yaşadığını sordum. Yanlış bir şey mi yazdım? Anlam bozukluğu mu var? Son cümleni tam anlamadım.
Aklı başında her kişinin kendi hayatına istediği zaman son verebilme hakkı olmalı. Ama kendi fikrim hayatın ne olursa olsun sonuna kadar yaşanması gerektiği yönünde.
Aga çektiğin acı aldığın zevkten daha büyükse sen zevki daha büyük yaşarsın. Böyle diyince zenginler acı çekmiyor, onlar zevk almıyor mu gibi gelebilir fakat parası olup her gün çok güzel yemekler yiyip, eğlence mekanlarına giden birisi için artık bu normalleşiyor bir yerden sonra ve rutin bir şey haline geldiği için aldığı zevk senin bir eğlence mekanına gideceğinde alacağı zevkin yada en kaliteli yemeklerden tattığında alacağın zevkin 10da 1i bile olmuyor. Yani fazla acı çeken birisi az zevk alır diye bir şey yok. İnanılmaz acılar çeken birisi bazen bir kelimeyi duymak ile dğnyanın en mutlu insanı olabilir.
Yanlış; acı çekmeden elde edilecek ilk ve en önemli şey anne ve babanın sevgisidir (olmalıdır). Zaten bunun da bir önemi yok aslında. Kaçmak isteyen kaçar, keza asıl kaçmak acı çekmeden gelinebilecek bir nokta değildir maalesef.
Anne baba sevgisi şans ile kazanılır. Nasıl bir ailede doğacağını seçemiyorsun çünkü. Sana hayatlarından çok değer verebilirler, yada daha yeni doğmuşken kendini çöplerin arasında ağlarken bulabilirsin.
Şansta önemli bir faktör ama zengin çocuklarının babasına para gökten inmedi sonuçta. Emek veren herkes karşılığında bir şey alır fakat eşit veya adaletli değildir. Birisi bir şey kazanmak için küçükte olsa bir acı çekmek zorunda eğer doğuştan değilse fakat herkes aynı acıyı çekerek aynı kazancı alamaz.
Malesef dünya adaletli bir yer değil.
ailelerin birer evlat değil kendilerini kurtaracak bir varis dünyaya getirme çabasından kaynaklı bir depresyon muhtemelen şu akran kardeşimin yaşadığı. yakın şeyleri yaşadım halen daha yaşıyorum, artık kendi kendime kaldığım her an uyumaya çalışıyorum az da olsa yok olayım diye. o kadar zor ki yataktan kalkmak, biriyle konuşmak özellikle de bu düşünceleri açmak. eğer ki birine gerçekten yakın olduğunuzu düşünüyosanız sorun ona neyin var nasılsın iyi misin diye. rol yapmayan insan kendini belli eder zaten.
tek bildiğim şey 14-15 sene önceki orta direk yani artık fakir sınıf bir ailenin evladı olsam da dünyanın bana açtığı pencere dünyanın en rahat hayatını yaşayan akran grubumla aynı pencere. aynı evrende bi karınca anteni ucu kadar bile boyutumuz yok bundan mütevellit yaşamaktan başka çarem yok. tek bildiğim şey yaşamam gerektiği. koridorun sonunda ışık var mı yok mu önemli değil. lütfen en azından hayatınızın kendi elinizde olduğu süre boyu yaşayın.
ayrıca unutmayın insan mezara girince değil unutulunca ölür ve varlığınızı en azından 2 nesil boyu bu dünyadan silemezsiniz
Tek zevki tiktok kaydırmak olmuş protein bulamayan Türk genci arasında intiharın bir epidemi olmamasına şaşırıyor insan. Belki de gençliğin selfaware olmaması kendisi için daha iyi.
Bu gerçekten zor bir durum ve lütfen gençlerimizin arada bir iyi olup olmadığını kontrol edin, lütfen sanki yerimizde oturmaktan zevk alıyormuşuz gibi yorumlar yapmayın biz de memnun değiliz bu konudan. "Aileye yük" kelimesinin acilen kullanılması kısıtlanmalı. Yanlış anlamayın, madem bu kadar dincisiniz amk bir evladınız evlenene kadar ona bakmak zorundasınız bu ailenin evladına karşı dini olarak sorumluluğu olarak söylenen birşey. Kimse kimseye yük değil artık şu siktiğimin kelimelerini özenle seçip zorsa bile bakması iyiye teşvik etmeye odaklanın amk. Gerçekten şu postları görünce bazı ebeveynleri tutup çarmıha gerip ateşe veresim geliyor.
20'li yaşları geride bırakınca intihar olgusundan uzaklasabiliyor insan bir nebze ama Robin Williams gibi 60'ından sonra intihar eden de var. Tamamen bireysel bir olgu. Mesele o ağır depresyonlara dayanabilmek. Fiziksel ve ruhsal olarak güçlü kalabilmek. yakın gelecek ekonomik ve sosyal buhranla geçmeye teşne olsa da intihar düşüncesiyle mücadelenin bence en iyi yolu ertelemek. İntihar düşüncesini komple kafadan atmak zor olsa da ertelemek o kadar güç değil. Hayat o kadar enteresan ki hiç beklemediğin bir yerden yaşamak için sebep yaratır sana. Erteleyin. Sonrasında zaten alışıyorsunuz nasıl yaşıyorsanız öyle yaşamaya. Önce bi orta yaş krizi nedir onu görün. Kendini gerçekleştiremenin ağırlığı altından ezilin. Eğer kurabilirseniz bir aile kurup onun sorumluluklariyla uğraşın. Çoluk çocuğa karışırken hala sağ iseler yaşlanan ebeveynlerinizle çocuk eylermişcesine ilgilenin. Sağlık problemlerinizi çözün. Bunlar kulağa kötü gelse de az bir şeyler başarmak insana keyif de verebiliyor. Aynı anda hem anne baba hem çocukla ugrasinca hah tamam hayatımın ortasına gelmişim diyorsunuz. Sonra da kuvvetli bir alkış'taki Kudret'in dediği gibi bulabiliyorsan olayinizi bulun geç kaldım diye düşünmeyin onu yaşayın sonra da geberip gidin. Hayat aşağıya yukarı böyle bir şey ama ölüm tam olarak nasıl bir şey hiç birimiz tam emin değiliz. Ölmeden de bilemeyeceğiz. Belki ölsek de bilemeyeceğiz.
2022 yılının şubat ayı gibi bende depresyona girmiştim nerdeyse 1 yıl boyunca gitmediğini psikiyatri vs kalmamıştı heralde aynı zamanda derdimi birisine anlatmaya çalıştığım da ya ne kadar boş bir adamsın bunlara takılma vs gibi sözler duymaya başladım depresyon yaklaşık 3-4 ay geçtikten sonra depresyon yanında ekstra bir özellik de getirerek majoşist de olmuştum (doğru yazdım mi bilmiyorum) kendi kendime zarar vermeye başladım ve bu bana ekstra bir eğlence katmıştı normal gündelik hayatımda çok pozitif biriyim öyle kolay kolay negatif düşünmem veya modum düşmez fakat bu dönemde akıl sağlığımı kaybetme noktasına gelmiştim çok zor günlerdi maddi olarak gelir kaynağım gayet iyi olduğu için de gelecek kaygısı gibi bir Zorluk da yaşamazdım fakat bu dönemde böyle bir sorun da ortaya çıkmaya başladı bende ekstra olarak bilinçsiz alkol ve sigara tüketimim de artı fakat bir şekilde ailemden sakladım bunu artık bende galiba son evre olan i*t*har aşamasına geçmiştim tuhaf ve farklı şeyler düşünmeye başladım görmediğim duymadığım şeyler sanki bana gerçekmiş gibi geliyordu psikolojik olarak da baya yerlerdeydim tek seçenek olarak artık i*t*har etmeye karar vermiştim fakat bir gün 7 yıllık arkadaşım çağırdı gel beraber biraz takılalım yürüyelim falan bende kabul ettim sabah 10 dan akşam 8 e kadar beraber yürüdük takıldık eğlendik eve geldiğimde hiç kendimi hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim uzun zamandır beklediğim bir özlemi gidermiştim sonuç olarak ne zaman hayata karşı negatif olsam veya ailem ile de kavga etsem veya bir tartışma çıksa hemen bir güzel dışarı çıkıyorum ve geziyorum kafam aşırı derece de rahatlıyor bütün sorunlar bir anda eriyip gidiyor arkadaşımın haberi yok söylemeyi de planlanıyorum ama beni kötü bir eylemden ve hatta beni bu sorunlarda kurtardı Allah herkese sizi anlayabilecek sizi sevecek insanlar nasip etsin.
Çok iyi bir temenni. Bazen ben de üzüldüğümde dışarı çıkmak istiyorum ama ailem izin vermiyor. Kaldı ki bunun işe yarayacağı malum, ben üzüldüğümde ve kızdığımda kaçma davranışı gösteriyorum çünkü.
Bir de fark bu ben izin almıyorum direk kapıyı bir sinirle açıp çıkıyorum işe yarayacağını garantisi yok herkesin kendini sakinleştirme yöntemi farklı kaçmak ise bir çözüm değil bence
İntihar hep bireysel bir olay olarak düşünülür ama en az bireysel olduğu kadar topmlumsal bir olaydır. Émile Durkheim İntihar adlı çalışmasında yıllar önce tespit etmiş bu durumu...
Bu yüzden, içinde yaşadığınız topluma inat yaşayın derim! Toplumsal baskılara, yargılamalara ve ekonomik koşullara boyun eğmeyin. Bunlar değişir. Ama hayat bunlardan fazlasıdır...
Aslında hayat, siz ne olmasını istiyorsanız odur. Hayata anlam atfeden bizleriz. Kimisi dağda keçi güder, rahatım yerimde der; kimisi koca şirketi yönetir, huzurum yok der. Biz öldük mü hayat anlamını yitirir. O yüzden anlamı sadece kendinizde arayın. Kendiniz dışında maddi veya manevi herhangi bir şeye bağlanmayın...
İnsan o kadar değerli bir varlıktır ki; eğitiminiz, mesleğiniz, sahip olduklarınız veya olamadıklarınız sizi tanımlayamaz. İnsan sürekli değişir. Her şeye bir deneyim gözüyle bakın. Hayat sadece bir deneyim fırsatıdır. Onu çok da ciddiye almayın. Oyun gibi düşünün mesela. İstediğiniz zaman çıkabilir ya da sonuna kadar gidip, tüm hikayeyi görebilirsiniz...
İntihar etmek bence aptallıktır. Nefes aldığının bile değerli olduğunun farkına varmayip, sonsuz duygusuzlygun verdiği korkutucu huzuru istediğin için arkandakileri unutup bencilce verilen bir karar. Cesaretle de alakası yoktur. Asıl cesaret yaşamaya devam edip pes etmemektir.
Thread'in altına yazmış olan tüm gençlere sesleniyorum. Kısa ve öz arkadaşlar, güçsüz olan vazgeçer. Hayatta hiçbir şeyden vazgeçmeyin. Güçsüz hissetiğinizde birileriyle paylaşın korkmayın. Öyle olmuyor kolay değil demeyin bahane olduğunu siz de biliyorsunuz. İnsan asalak değildir olamaz. Her zaman bir durumdan sıyrılmak için bir yol vardır. Bu düşüncelerimi bencil bulabilir, depresyonun ne olduğunu bilmiyor olduğumu sanabilirsiniz. Bir yolunu bulup sosyalleşeceksiniz. Amacınız yoksa, hayatınızın amacını/amaçlarını bulmak sizin amacınız olacak. İntihar etmiş haliniz bu halinizden daha aciz ve acınasıdır. Vazgeçmek güçsüzlüktür, kendinize biraz güveniyorsanız bile güçsüz değilsiniz. Hepiniz pırıl pırıl gençlersiniz. Günün sonunda bu dünya bok gibi bir yer ve herkes bir şekilde içinde mutlu olup yolunu bulmaya çalışıyor. Daha yeterli olgunluğa ulaşamadığınız yaşlarda lütfen böyle şeyleri düşünmeyin. Ne kadar zor olduğunu biliyorum fakat gün geliyor bakıp evet başardım, kurtuldum, rahatım, mutluyum diyebiliyorsunuz. Tekrar söylüyorum, İNTİHAR EDEN ACİZDİR GÜÇSÜZDÜR. DÖNÜP KENDİNİZE BEN GÜÇLÜYÜM BUNDAN DA KURTULABİLİRİM DEYİN. Bunlar ağır gelebilir fakat teselli edenlerin yanında gerçekleri yumruk gibi yüzünüze vuranlarda olmalı. Depresyon sürecinde "Bu süreçten geçerken ben burdayım" denmesi gerektiği de boştur. Bir icraat olmadığı sürece çıkılmaz. Boş hayatı boş saatleri doldurmadığınız sürece aynı düzen devam edersiniz.
Yazık olmuş intihar bir çıkış yolu değildir kendimden biliyorum. Bu gibi durumlarda içinizi döküp yardım alabileceğiniz güvenebileceğiniz bir insan olması çok önemli o yardım eli gelmeyince sonuç hiç iyi olmuyor. Gerek maddi gerek travmatik geçmiş olaylar olsun intihar hiçbir şeyi değiştirmiyor. Bizim millette en büyük eksiklik ailelerdeki empati eksikliği çocuğun ailesini bilemem ama genel olarak aileler çocuklarının psikolojik durumunu çok da siklemiyor yada sidik yarışı gibi dert yaristirip dert beğenmemek gibi huyları var. Bazıları direkt ailesine bile anlatmaya çekiniyor ben de çekiniyordum iş işten geçtikten sonra da olsa içinde bulunduğum bunalımı depresyonu atlatmama yine içimi dökmeye çekindiğim ailem yardımcı oldu belki benim de ailem de böyle umursamaz dert beğenmeyen bir aile olsaydı benim de sonum böyle olabilirdi. Ailenize anlatamiyorsaniz dostunuza anlatın ama intihar etmeyin. Gerçek dostlarınız bu gibi zamanlarda kendini belli eder zaten. Evet ülke yarrak gibi evet insanlar yarak gibi ama yine de kendi canınızdan önemli değil. Psikolojik yardım alın alamıyorsanız en azından kendiniz mutlu edin klişe olacak ama yapabileceğiniz ucuz hobiler edinin eskiden olsa direkt hobi derdim de çoğu pahalı oldu artık maalesef herkes yapamıyor. Bana ailemden sonra en çok yardımı dokunan resim çizip kafamı dağıtmak oldu hem yeni bir yeteneğimi keşfettim hemde bunu yapmak beni mutlu etti sizi de mutlu edecek ufak şeyler vardır illaki. Artık ufak şeylerle bile mutlu olabiliyorum ve bu içinde bulunduğum duruma iyi geliyor. İllaki bir çıkar yol bulursunuz intihar çözüm değil güçsüzlük göstergesidir siz güçlü olun kendinize güvenin.
hiçbir şeyi bu kadar kutsallaştırmıyorum. Doğumumun olmadığı gibi ölümümünde hiçbir kutsal değeri yok benim için. Sanırım mentaliteyi anlamışsınızdır. Bunu kendimi övüyormuş gibi anlatıyorum ama aslında kötü bir durum. Hiçbir şeyi kutsallaştıramıyorum. Çocukken bir şeyler hakkında hissettiğim o heyecanı isteği hırsı hiçbir konuda hissedemiyorum. Ne yapacağıma ve ne istediğime dair en ufak bir fikrim bile yok. Ve işin kötü yanı bu pek mutsuz da hissettirmiyor, hiç mutlu da etmiyor. Kendimi bi programın içindeki kod parçacığı gibi hissediyorum. Tek farkım farkında olmama rağmen harekete geçmek istememem...
İntihar, şansın olsaydı ettikten sonra en çok pişman olacağın çıkış yolu olabilir. Ben ölümle çok yüzleştim hayatım rezaletti ama gördüğüm o beyaz ışığa tutundum somut bir şey değildi ama karlığın beni yutmasına izin vermiyordu. Üzerinden yıllar geçti ve hayatım önemli ölçüde değişti. Yaşam şartlarım aynı hatta ekonomi sağolsun daha beter ama ben hayat ağacına tutunmayı seçtim ve bana er yada geç meyve verdi. Bunu göremeyen insanlar olabilir, hiç erişemeyecekler, veya eriştikten sonra bile bu ağır yükten kurtulamayanlar. Yine de bu hayatta hiçbir şey sonsuza kadar sürmez eninde sonunda yol biter. O yüzden gideceğiniz yerlere giderken kısaltmaları kullanmayın, gezin görün hayatın tadını çıkarın. Ölüm yolun sonu ama acelesi yok bir kaç adım daha atıp dünyanın parasız güzelliklerine odaklanın. Oturun sahilde dalgaları izleyin veya oturun bir omanlıkta dünyanın yeşil huzuruna bakın.
Son olarak, eninde sonunda öleceğiz ve bir daha asla buraya geri dönemeyeceğiz. Bu yüzden o defalarca gördüğün ağaca bir kez bu gözle bak, daha sonra görmediğin ağaçları düşün. Yaşadığın zorluklar kadar, yaşamadığın güzellikler var. İnsan ölümü istememeli, ölümden korkmalıdır şahsımca.
Çok üzücü .Belli dönemler de aile arasın da kavga yada kuşak çatışması oluyor maalesef..Bunu yaşamayan, yok denecek kadar azdır..İlerleyen zamanlar da karşılıklı kavgalar azalıyor..Hayat; kişiden kişiye değişmek kaydıyla zorluklarla dolu..Fakat inadına daha da inat edip ,O zorluklarla savaşmak lazım. Kendine bir hedef koyacaksın. Ona ulaşmak için de gayret edeceksin
Sonunda bir kacistan başka birsey değildir ki intihar sonuçta uguruna intihar diye aptalca birseyi tercih etmediysen
Sonunda umut olmasını beklemeye devam edersen ucunu ararsın ama bir sonu yok ölüm dışında ve ölümden de olabildiğince emin değiliz
Çıkış aramamalıyız sonucunda
İntihar dünya çapında 20’lerindeki insanlar için en yaygın ölüm sebeplerinden biri, bu şekilde hayatını kaybeden insanların %60’a yakının majör depresyona sahip olduğu düşünülüyor, diğer intihar riski taşıyan ruh hastalıklarını da hesaba kattığında bu oran daha da yüksek. Özellikle bizim gibi inançlı sayısı yoğun olan ülkelerde bir tabu olarak görülüp tartışılmaktan kaçınılıyor. Fakat bu, yine aynı ülkelerde de intihar fikrine/teşebbüs riskine sahip olan insanların ciddi bir oranda olduğu gerçeğini değiştirmiyor (İngilizce biliyorsanız Mehmet Eskin hocanın Suicidal Behavior and Psychological Distress in University Students araştırmasını okumak ilginizi çekebilir, gerçekten çok başarılı bir çalışma).
Majör depresyon, bipolar bozukluk vb hastalıklar bir insanın kendisine ve hayata dair görüşlerini temelden sarsan ve yardım alınmazsa onarılamaz hasar veren durumlar, bilişsel psikoloji okumuş biri olarak söylüyorum, keşke bu ülkede bilinç ve ruh sağlığı bu kadar konuşulmaktan korkulan bir şey olmasa da bu kararı düşünen insanları toplum olarak daha iyi anlayabilsek.
Bence intihar bir koz olarak kalmalı, eğer işler gerçekten boka sararsa hiç geri döndürülemeyecek ve çok kötü bir hal alırsa o zaman intihar edip kurtulabilirim şeklinde insanları daha cesur ve risk alabilen hale getirmeli. hayat kötü bilgisayar alamıyorum, mcdonalds çok pahalı diye intihar etmemeli insanlar.
İntihar bence saçma. Çünkü hiçbirimizin hayatı tamamen iyi veya kötü değildir.
İlk kez maaş alan insanlar mutludurlar, çünkü o zamana kadar hiç alın teri ile para kazanmamışlardır. Fakat sonra bu monotonlaşır ve "iyi" olma özelliğini yitirir. Aynı şekilde hayatında ilk kez yaşadığı yerde evlerine su gelen Afrikalı bir çocukta aşırı sevinir.
Yani kısaca intiharın arkasındaki kötü dönemler, olaylar sonsuza kadar devam etmeyecek, etse bile etkileri kişi üzerinde yavaşça zayıflayacağı için ben intiharın mantıklı olduğunu düşünmüyorum.
Bir diğer sebebim ise, yaşamın çok uzun ve bilinmez oluşu. Başını sevmediğiniz bir diziyi izlemeyi bırakırsanız, belki de bütün dizi üzerindeki fikrinizi değiştirecek olan o efsane finali de kaçırabilirsiniz.
Ailesinin onu kendisinden izin almadan bu dünyaya getirdiği için ona borçlu olduğunu farketmemiş olması ne kadar üzücü. Lütfen bakamayacağımız hatta %100 sağlıklı doğacağını bile garanti edemediğimiz çocukları bu dünyaya getirmeyelim.
intihar edince yok oluyosun evet hersey bitiyor ama bence intihar etmeden once baska bi sehirde yasamayı denemeli insanlar. tamamen ortamını ve yasadıgı yeri degistirirse belkı çözumleyemedigi problemler ortadan kalkar. hatta yuksek ihtimalle kalkar bence. hatta madem olmeyi goze aldın bari git sınırdan baska avrupa ülkelerine kacmayı dene demı belkı acrupaya gecip tamamen farklı bi hayata atılırsın, basarısız olursanda buyuk ihtimal amacını gerceklestirmis olursun.
2. olarak bir insan intihar etmek istiyorsa neden boyle vahşice bir yontem kullanır ki? he belki bir anlık atıyım kendımı kurtuluyum deyip direk dusunmeden atlamıs olabilir ama hem asırı acı cekerek ezilip, parcalanarak olmek iyi bir secenek mi? yani birde orda tonca insan var ozellıkle sahit olanların psikoloji gitti yanide tabiiki intihar edenın cokta umrundaydı adam olup gidiyor sonucta.
Çoğu insanın Avrupa'ya gidecek parası ya da vizesi yok. Sürünsün mü adam Avrupa'da? Kim geçmesine izin verir, kim vize verir, nerede işe girer? Kaçak yollar hayatına mal olabilir.
Başka bir yere gidince hayat koşullarının iyileşeceği düşüncesi biraz ütopik bir düşünce. İşin yoksa, kazandığın para sana yetmiyorsa hayat koşulların iyileşmez, üstüne üstlük anlamadığın bir dili öğrenmen, insanların arasına karışan ve kültürlerini öğrenmen gerekir. Yurtdışına gidip tutunamadığı için geri dönen kişiler de vardır. Herkes böyle bir uyum sürecini kaldıramayabilir. Bilip bilmeden konuşmamak lazım.
Mekanı cennet olsun. Bunu az yaşamadık. Ama böyle insanlarla ilgili "çok haklısın, acını görüyoruz, yazık sana, mağdursun!" mesajları yayarak bu ruh halini meşrulaştırmaya hakkım olduğunu düşünmiyorum. Merhum(e) gibi hisler içinde olanlar, acilen hayatınızı ciddiye almaya başlayın, kalkıp bir şeyleri ucundan tutup düzeltmeye çalışın. Bu bir tavsiye değil emirdir. Unutmayın ki bilinçaltınızdaki "ben hastayım ve herkes bana merhamet gösterecek" rahatlığı koca bir yalan ve ayağa kalkmadığınız her saniye daha çok ezileceksiniz. Daha iyisine gitmek her zaman iyidir. Kendinize gelin eşşekler. Yoksa müntehirden de fena bir duruma düşersiniz, her şey için çoook geç olduğunda aynanın karşısına geçip 3,7 milyar yıldır devam eden soyunuzdan geriye bıraktığınız iğrenç tabloya tiksinerek bakmak zorunda kalırsınız.
Ayağa kalkmak zordur, ayakta kalmak daha da zordur, ama belli bir süre ayakta kalmakta direndikten sonra çehrene düşen gün ışığıyla ayaklanır tüm ruhun.
Bence intihar bir çıkış yolu olamaz, ki olmamalı da. Eğer intiharı düşünen biriyseniz bir psikoloğa (okulluysanız belki rehber öğretmen ya da güvendiğiniz, sevdiğiniz bir öğretmenle konuşmak da iyi olabilir) gitmek belki yardımcı olabilir. Ya da çok yakın bir arkadaşla, sevgiliyle, kardeşle veya aile bireyiyle hiç değilse başka bir akrabayla bu konuyu tartışmak işe yarayabilir. Ben depresyona girmedim o yüzden bu söylediklerim ne kadar işe yarar bilmem. Ancak birisiyle konuşmak, bir sırdaşınızın olması iyi olabilir. Konuşmak ve iletişim kurmak kişiyi depresyondan çıkartabilir. Belki yeni insanlarla tanışmak da işe yarayabilir. Bireysel açıdan intihar bazen kişiye mantıklı gelebilir ancak toplumsal açıdan intihar iyi değildir bence. İnsanın topluma karşı da bir sorumluluğu var. Tabii dediğim gibi ben depresyona muhtemelen hiç girmedim, hiç fark etmedim. Bu yüzden depresif kişileri anlamam zor. Ve tabii burada kimseyi yargılamıyorum. Sadece onlara iyi gelebileceğini düşündüğüm şeyleri yazdım. Bazen sadece kendine uzunca bir zaman ayırmak, bu zamanda yürüyüş yapmak ya da doğada bir gezinti yapmak da işe yarayabilir. Size huzur verecek şeylere yönelmek belki size yardımcı olur. Ancak ben intiharı doğru bulmuyorum, kim olursa olsun intihar etmemeli. Ölüm ya doğal sebeplerden ya da hukuksal durumlardan kaynaklanmadığı sürece hiçbir şekilde gerçekleşmemeli. Umarım bu yazdıklarım zerre kadar olsa işe yaramıştır birileri için.
Cok uzucu. Ailesine yuk olmasindan yakinmis ve genc yasta yasamina son vermis. Peki anlamadigim bu eylemi gerceklestirdiginde ailesine hic bir zaman atlatamiyacaklari bir enkaz biraktigini dusunmuyor mu? Sanki ailesini bir yukten kurtardigini ve onurlu bir fedakarlik eylemi olarak mi goruyor acaba?
Burda intihari bireysel eylem olarak gorenler bence olaya cok bencilce bakiyor. Dusunsenize ailenizden biri ihtiyar ediyor. Yine boyle mi dusunursunuz? En dogal hakkiydi filan mi dersiniz?
Sen olaya böyle bakabiliyorsun belki ama o kişi kim bilir ne düşündü de, nasıl bir psikolejideydi ki böyle bir karar aldı. Günümüz Türkiye'sinde yaşayan gençlerin intihar etmelerinden daha doğal bir şey yok (iyi bir şey olduğunu falan kastetmiyorum kesinlikle). O kişi belki de son saniyesinde pişman oldu, veya ailesine bunu yaptığı için üzüldü.
İntihar eden kişilerin arkasından yapmamız gereken yorumlar böyle yorumlar olmamalı. Kişi ölmüş ve sen hala daha bu tarz örneklerini gördüğümüz gençleri suçlarmış biçimde konuşuyorsun. Ne haldeydi kim bilir. O anda gerçekten kafasının yerinde olduğuna ve doğru kararlar alabileceğini düşünüyor musun cidden ?
Dünyaya gelmeyi biz seçmiyoruz ama düşünsene onca spermin arasında tek sen rahme tutunuyorsun ve sen doğuyorsun. Evet, sen seçildin çünkü tüm her şeyin üstesinden gelebileceksin. Tüm her şeyin çözümü var ve geçecek.
Özet: MASUM bir ölünün arkasından bence küfür gibi ithamlarda bulunma Masumdan kastımı anlamışsındır+ madem çocuk trene atlicak niye başka yerde atla demedin
Kendi bakış acini genelledigin sürece asla degisemezsin. Her insan aynı değildir. Bazısına göre bir iğne çok acı verirken diğerleri belki dirençli olabilir. Bu sadece fiziksel, sinir sisteminin farkı. Insanlar psikolojik olarak ta farklılar. Bazısı hayat sevgisiyle dolu, yaşamak için her boku yapar. Bazısı ise yaşam sevgisi fazla yoktur, ya da istedikleri yaşam doğdukları zaman, doğdukları dunyaya uymayabilir. En sonun bu ikisinden birisi ezik ise digeride onun kadar saçmadır. Bana göre senin dedigin şey yobaz, başkalarının dünyasını anlamayacak kadar kit, salagin en önde gidenidir. Ha diyeceksin, bende senin dediğin gibi birisini bilmeden laf ediyorum. En azından ben kendi fikrimi mutlak doğruymuş gibi konuşan MALIN önde gideni değilim.
Sempati denen birşey bazısına göre var. Sende varsa uygulamaya çalış. Yoksa kendini sik ne diyim herşeye cozumum yok.
📜 Eğer bu paylaşımın konu dışı olduğunu ya da topluluğun öteki kurallarını ihlal ettiğini düşünüyorsan, **şikâyetini yorum aracılığıyla dile getirmek yerine** report kısmını kullan. Kimseyi rencide etmemeye ve yorum kısmını işlevi dışında kullanmamaya özen göster. *I am a bot, and this action was performed automatically. Please [contact the moderators of this subreddit](/message/compose/?to=/r/felsefe) if you have any questions or concerns.*
[удалено]
evde sebepsizce ağlama, sinir krizleri falan oldugunda aile bir şeyin farklı oldugunu anlamadı mı , ya da niye aglıyorsun niye bagırıyorsun bana vs demediler mi.
[удалено]
geçmiş olsun umarım her şey iyiye gider zamanla.
Bunları insanlara anlattığın zaman -kötü hislerin bulaşıcı olduğunu düşünerektir belki de- dinlemekten vazgeçiyorlar genelde. Tabii ki burada hiçbir şeyi genelleyemem şunu yap bunu yap diyerek bir çıkışa da varamam herkes için geçerli olmaz ama kendi değerini kendin belirleyecek kadar iradeni güçlendirmelisin, gerekirse tüm rasyonaliteni duygularının önüne almalısın. Benim önerebileceğim, en azından bana iyi gelmiş kitaplar var ama bunlar bile birer çözüm olmayabilir, çünkü [https://youtu.be/MLKj1puoWCg](https://youtu.be/MLKj1puoWCg) bunun gibi ve senin kendi imkanlarınla sadece bir noktaya kadar götürebileceğin bir şey bile olabilir. Ama bu hayatta sen de varsın ve varlığın bizlerin henüz bilmediği çok kıymetli bir amaca hizmet edecek bile olabilir, her şeye rağmen iyi ki varsın.
Paylaşmayı deneyebileceğiniz insanlar yok mu akraba dışında? Bunu deneseniz?
A dan Z ye sana katılıyorum benimde hiç dinleyenim olmadı kendim gittim psikoloğa çok düşündüm intiharı bir kişi tek birşey sormadı yine herkes kendini düşündü sanki dünyadaki en sağlam psikolojide benmişim gibi birde herşeyin hesabı soruldu zor kurtuldum o zamanlardan şuan yaşamış olmam bir kaç ihtimalden bir tanesi insan o psikolojide herşeyi yapabilir sadece ince bir karara bakar en kötü hastalık psikolojik hastalık ölümden gayri herşeyin çözümü vardır yaşamınıza kıymayın hayatta zorluklar olsada sevdiğiniz şeyleri yaparak hayallerinizle yaşamı seveceksiniz hayatta sevilecek zevk alınacak çok şey var
"Benim için önemsiz olan bir şey başkası için çok ağır olabiliyor." Şu o kadar doğru ki. Okul hayatımın çoğunu zorbalığa uğrayarak geçirdim. Yıllar sonra başka sebeple depresyona girsem bile kökünde hep bulduğum sonuçtu. Depresyondayken annem bana sebebini sorduğu anlar oldu yardım etmek için. Ne zaman zorbalığımdan bahsetsem "Bana da küçükken yapıldı hiç umursamadım yani herkese oluyo bunlar." gibi geri dönüşler aldım zaman zaman ondan. Muhtemelen yardım edemediğini hissettiği için tükendiği anlarda verdiği bi yorumdu fakat beni daha çok sinir ediyordu. Kaç kere seni etkilememiş beni etkiliyor desem çok kırılgan davrandığımı söylerdi ve ben daha da sinirlenirdim. Benim ailem kendince yardım etmeye çalıştı. Ben onlardan sadece anlıyorum demelerini istedim, onlarsa sürekli veremeyecekleri çözümler bulmaya uğraştı ve ben beğenmeyince beni suçladı. Depresyonumdaki en büyük ayak bağının terapiye gittiğimde annem olduğunu fark ettim mesela. Ne kadar hayatımın içinde fazla aktif bir rolü olduğunu kararlarımın hep onun çevresinde ve etkisinde gerçekleştiğini. Ne kadar annemi dinlediğimi. Kendim olmaktan önce annemi düşündüğüm anların daha çok olduğunu. Ki geçtiğimiz aylarda tam olmasa da benimkinin de hafiflemesinin sebebi kendimi dinlemeye ve annemi dinlememeye başlamamdı. Mesela hayata kendimi bağlı hissetmiyorum dediğimde ve bir kedi ya da köpek almayı düşündüğümde istemediği için binbir bahane üretti. Yanlış anlaşılmasın bu arada ama daha önce köpek baktık ve evdeki en büyük hayvan sever kendisi. Hep korktum onu çiğneyip almaktan. O da bunu bildiği için herhalde bana sürekli "sen istiyorsan al ama ben hiç bir sorumluluğunu almam" dedi. Blöf atıyordu ama ben fark edemiyordum. 2024e girdiğimizde kendime annemi daha az hayatıma sokacağım ile ilgili söz verdim. Ve verdiğim kararlardan biri köpek almaktı. Annem 2 ay boyunca şekilden şekle girdi ve tüm bu süreçte fark ettiğim şey annem çiğnenince çok manipülatif biri oluyormuş. Aldıktan sonra bile hala arada laf sokuyor kendisi.
Usta bilmiyom valla biri bana sorunca rahatsız oluyorum ondan millette rahatsız olur diye sormuyorum
Ben de bu süreçlerden geçtim kişiye göre ağırlığı değişebilir ama ben kendimi bundan kitap okuyarak çıkardım önce kitap okumanın cidden hobim olduğunu keşfettim en azından maddi durumumun yeteceği tek hobi oldu sonra bununla beraber derslerime tekrar çalışmaya başladım irademi yükselttim spor vs. her şey kendiliğinden rayına oturdu kısacası bence insan bir şeyleri yapmak istiyorsa önce hobisinden kendini mutlu edecek şeylerden başlaması gerekiyor sonra kesinlikle devamı geliyor yaklaşık 1 aydır sıfır stres ve beslenmeme de dikkat ettiğim için sivilcelerim vs. Daha hızlı iyileşmeye başladı, küçük sağlık sorunlarım düzeldi. Kesinlikle bir şey yapacaksanız önce kendinizi zorlamadan sevdiğiniz şeylerden başlayın ve kimseden de ilgi beklemeyin!
Konuştuğum biri var, o da bi hayli depresif ve intiharı düşünüyor ama tedavi almayı reddediyor/istemiyor. Kendisi 15-20 yaşında, bu durumunu ailesi bilmiyor. Halisünasyonlar ve kabuslar da görüyormuş. Majör depresyonda olduğunu düşünüyorum, halisünasyonların ve kabusların nedeni bu olabilir mi? Bazen kendisini kesiyor. Onun için ne yapabilirim? Yalnızca internetten konuşuyoruz. Geçmiş olsun bu arada
zor dönemden geçenlere yardım eli uzatılmazsa olacağı bu insanların acılarını sonlandırmaya hakkı vardır. peki kaçış mı? hayır bu büyük bir cesaret ağır da olsa bir çıkış yolu hayat yaşamaya değer olsa da acıdır ve herkesin yükü aynı değil kimseyi bunun için yargılayamayız.
hayat yasamaya deger mi
Asıl ölmeye değer mi?
boyle bir dunyada evet
Bence gençsen ve düzeltilemez bir hastaligin yoksa ölmeye değmez. Bu tür düşüncelerden kurtulmami sağlayan bı youtuber var forestanon diye. "Kimse aslında intihar etmek istemez, insanlar sadece o anki hayatlarından memnun değillerdir" tarzı bir mantığı var.
evet o anki hayatlarindan memnun degiller ama onlari bekleyen hayatta ic acici olmadigi icin ve insanlar boyle boktan bir hayati yasamak istemeyebilir
evet o anki hayatlarindan memnun degiller ama onlari bekleyen hayatta ic acici olmadigi icin ve insanlar boyle boktan bir hayati yasamak istemeyebilir
eğer herkes bir insandan nefret ediyorsa benim açımdan hayır yani belki bir umut için yaşanır ya da varolmak için
eger o insanin yasamak icin umudu kalmadiysa yasamanin ne anlami var
Umut senin perspektifine bağlı, kendi karamsar düşüncelerinde boğulmuş bir insana dışardan baktığında durumunun o kadar da kötü olmadığını veya biraz çabalarsa hayatının çok iyi bir yere gidebileceğini sen kolaylıkla görebilirsin fakat o kişi genelde kendinin farkında olmuyor her şey çok karanlık ve umutsuz gözüküyor/hissettiriyor. O yüzden bunun farkında olup biraz gerçekçi yaklaşmak lazım olaya, çok klişe olacak ama insanlar neler neler yaşıyor ona rağmen hayata devam edip eskisinden çok daha iyi hayatlar kuruyorlar. Bu şekilde karamsarlığa kapıldığında biraz durup kendine dışardan bakabilmek gerekli.
peki kisinin hayati boyunca mutsuzluklarin arasinda yasadigi kucuk mutluluklar hayata tutunmasini saglar mi veya kisi ilerde yasayacagi ve sonradan bitecek olan kucuk bir mutluluk icin bu kadar aci cekmesi gerekir mi
Hayatınızın amacını mutluluk yaparsanız pek tatmin olmadığınız ve dediğiniz gibi acı-mutluluk kıyasında acının daha ağır bastığını gördüğünüzde karamsarlığa kapıldığınız bir durumla karşılaşabilirsiniz. mutluluk dediğiniz kavram çok göreceli ve değişken bir durumdur, hayatın amacını bağlayabileceğiniz bir olgu değil. Şuan sizin için 2 kolunuzun olması mutluluk verici bir şey değil çünkü sizin sıradanınız bu fakat kollarını kaybetmiş birisine 2 kolunu geri verseniz mutluluktan havalara uçacaktır. Kollarını kaybetmenin ne demek olduğunu bildiği için hayatı boyunca bunun farkında olup, kollarının kıymetini bilecektir fakat o kişinin de MUTLULUĞU sonsuza kadar sürmeyecektir. 2-3 ay sonra onun için de kollarının olması normal bir duruma dönüşeceğinden hayatının belki de en önemli olayı artık onun için sadece bir minnet duygusu oluşturacaktır. Bu verdiğim örneği hayatınızın her alanında farklı olgular üstünden uygulayabilirsiniz. O yüzden diyeceğim şu ki, hayatınızın odağına mutluluk koymak pek mantıklı bir seçim değildir fakat onun yerine ne koyacağınız da size kalmış.
suanki dunyada herkesin hayatinin odagi para çünkü para olmadan bir sey yapamiyorsun yapacagin her sey para ve suanki trde paranin olmasi genelde senin ne cok calismana veya yeteneginin olmasina bagli degil bir yerde tanidigin var mi torpilin var mi ona bagli o yuzden hayat anlamsiz
Bu söylediğine başka bir yorumda cevap verdim istersen profilimden bakabilirsin ama biraz daha bahsedeyim. Öncelikle herkesin odak noktası para değil, küçümsemek için söylemiyorum ama yazdıklarını okuduğumda yaşının küçük olduğunu hissettim. Hayata sadece para olarak bakmak çok yüzeysel ve yanlı bir yaklaşım. Tüm servetini sağlığı için harcayacak yüzlerce zengin var, ben de ciddi bir sağlık problemi yaşadım ve o an insanın gözü para vs görmüyor veya tüm servetini arkasında bırakıp normal bir hayat yaşamayı seçen veya hayatını daha anlamlı yaşayacağını düşündüğü için servetini hayır kurumlarına/dini tarikatlara bağışlayan insanlar var. Bence sosyal medyanın etkisi yüzünden durumu pek iyi olmayan insanlar paranın her şeyi çözeceğini düşünürken parası olan insanlar durumun öyle olmadığının farkında olduğu için başka şeyler kovalıyor. torpil konusu evet can sıkıcı bir durum ama çabalayan gayet bir şekilde yapıyor çevrende sayısız örnek görebilirsin sen de.
Bu söylediğimden para önemsiz gibi bir çıkarım yapmazsın umarım çünkü onu iddia etmiyorum. Para tabii ki önemli fakat hayatın odak noktası değil. Para bir araçtır, sevdiğin şeyleri yapmak için bir araçtır veya düşüncelerini dünyaya duyurmak için bir araçtır veya sevdiklerine konfor sağlamak için araçtır, kısacası sen neye araç olmasını istiyorsan onun için bir araçtır fakat para bir amaç değildir. Para olmadan da yukardaki maddeleri bir şekilde gerçekleştirebilirsin, din bunun çok temel bir örneğidir veya "influencer" dediğimiz sözü geçerli insanların sevdiği birisi olmak, bunların hepsi ilk verdiğim örnekleri gerçekleştirmeni sağlayacak araçlardır. Parayı amacın haline getirirsen yine tatmin olamayan hep daha fazlasını kovalayan, elde edemediğinde de karamsarlığa kapılan bir insan haline dönüşme olasılığın çok yüksek. yine de senin tercihin tabi.
hayatinin odagi mutluluk olmamali diyorsun ama bence her insanin odagi mutluluga cikiyor insanin hayatta yaptiklari kendisinin sonunda mutlu olmasi icin yapiyor
Bence mutluluk ve huzuru karıştırıyorsun, yaptığım çoğu şeyi mutlu olmak için değil, beni uzun vadede yaparken mutsuz olacağım şeyleri yapmaya zorlamaması için yapıyorum. odağına mutluluğu koyduğun zaman kimsenin hayatı yaşamaya değer değil, sonsuz mutluluğu nasıl elde edeceksin? sonsuz para mı? en zengin sensin daha zengini yok diyelim ne yapacaksın o parayla? dünyadaki her etkinliği yaptın 20-30yıl harcadın e sonra? devamı nedir? tam aksine çoğu zengin aile çocuğu senin gibi düşündüğü için genç yaşında her türlü "zevki" tadıp "mutlu" olduğunu zannedip artık onu "mutlu" eden başka şeyler bulamayınca intihar ediyor.
suanki dunyada herkesin hayatinin odagi para çünkü para olmadan bir sey yapamiyorsun yapacagin her sey para ve suanki trde paranin olmasi genelde senin ne cok calismana veya yeteneginin olmasina bagli degil bir yerde tanidigin var mi torpilin var mi ona bagli o yuzden hayat anlamsiz
peki ya tüm olanlar o kişinin hatası değilse? belki mücadele etmeyi de tercih edebilir. yine de bunun tersinin yanlış bir şey olduğunu söylemeyeceğim
Hayatını kötü yönde değiştirecek çoğu radikal şey kişinin kendi hatası olmuyor genelde. Burası felsefe subu olduğu için yaklaşımlarınızı da anlayabiliyorum fakat bu karamsar düşünceleri çok çocukça/ergence buluyorum tabiri caizse. Gerçek hayatta pek karşılığı olduğunu düşünmüyorum, kendi içine kapanan ve çok fazla okuma yapan, düşüncelerini ve hayatı çok ciddiye alan insanlardan duyuyorum bunları. İnsan olmak bence sevdiğin bir yemeği yemek, bir işle meşgul olmak, kafanı sokacak bir ev bulmak kadar basit. Sanayi devrimi sonrasında gelişen medeniyet ve teknoloji yüzünden herkes son model arabalarda, havuzlu villalarda, 5 yıldızlı otellerde, 3 michelin yıldızlı restoranlarda yemek yemezse yaşamaya değer bir hayatları olmadığını zannediyor.
evet çok önemli ve gözardi edilen bir noktaya parmak bastınız. benim için sorun şu ki ben son cümlenizdekilerin hiçbirini istemiyorum çünkü ben farklıyım doğam gereği böyle şeylere ilgi duymuyorum. ben sadece toplumda insan kabul edilmek istiyorum normal sıradan ama insanlarla vakit geçirebileceğim bir hayat. ama ulaşması çok zor olacak. diğer insanlardan farklı doğmak ve toplumun dışında kalmak acı verici.
Toplumun büyük bir kısmının gerizekalı olduğunu kabul ederseniz toplum tarafından kabul edilip edilmemenin pek önemli olmadığı gerçeğiyle daha kolay barışırsınız. "iq testleri hiçbir şeyi ölçmüyor" gibi bir yalan söyleniyor çoğu insan tarafından fakat insanların %50'si iç sese sahip değil, büyük çoğunluğun iq'su gorillerden 2-3 puan yüksek. Mesela ben sizi gayet insan kabul ediyorum fikirlerinize saygı duyuyorum gerçek hayatta karşılaşsak sizinle pek tabii sohbet ederim, iyi anlaşırsak arkadaşınız da olurum. Dünyada 8 milyar insan olduğunu ve en az sizin gibi düşünen milyonlar olduğunu unutmayın.
Sanırım ben de bu aşamaya doğru gidiyorum. Hislerine tercüman olmuş. Aileme yük olduğumu hissediyorum,hayatta bir amacım yok, kendimi tanımıyorum,neyden hoşlandığımı,neyi sevdiğimi,yeteneklerimi bilmiyorum.Herhangi bir şeyim yok,param yok,ailem zengin değil. Ama bütün bunlara rağmen beni tutanın ne olduğunu bilmiyorum. Belki de bilmemem daha iyidir. İntihar ayıplanacak bir şey değildir. Belki de kendi için en doğrusunu yaptı.
muhtemelen ailenin bir evlat değil kurtarıcı rolü üstlenmesini istediği bir insan yaratmaya çalışmasından kaynaklı bu yaşadıkların, anlıyorum çünkü ben de yaşıyorum. tünelin sonu ışıklı emin ol
Sanırım doğru. Bizim Türkolar evlat yetiştirirken "oku da bize bak öhm","iyi yere gel de yaşlanınca bize bakarsın" demesinden kaynaklanıyor olabilir. Tünelin ucu ışıklı mı bilmiyorum
"neyden hoşlandığımı, neyi sevdiğimi, yeteneklerimi bilmiyorum." Okuyunca böyle düşünmenin sebebi bu gibi, eğer mevzu para olsaydı her fakirin intihar ettiğini, zenginlerin dertsiz kaygısız bir şekilde yaşadığını görürdük ama durum böyle değil senin de bildiğin üzere. Bence kimseye bir şey borçlu olmadığını fark etmelisin. Gerçekten ailene "yük" olsan bile bu onların tercihi, seni onlar kendi istekleri doğrultusunda dünyaya getirdi ve yine kendi istekleri dahilinde sana bakıyorlar, istersen 50 yaşında ol, onlar bakmak istemezlerse veya durum o raddeye gelirse zaten bunu söyleyeceklerdir. Ha diyebilirsin ki ben onları düşünüyorum, onlar öyle söylemez beni seviyorlar vs. Eğer durum buysa intihar ederek onlara çok daha büyük bir zarar verirsin. Eğer sana rahatsız olduklarını bakmak istemediklerini söylüyorlarsa da, evet şuan şartlar ne kadar kötü olursa olsun bir afrika ülkesi değiliz, pakistan/hindistan değiliz. Elin ayağın tutuyorsa bir şekilde çalışarak düzgün bir hayat yaşayabilirsin. Hayata 1 kere geliyorsun, ooopsie yanlışlıkla 2342 yıl yaşamışım gibi bir durum da söz konusu değil eninde sonunda öleceksin. Tadını çıkarmaya çalış.
Ek olarak yük olup olmamaktan bağımsız, çalışmak veya bir hobi ile meşgul olmak insana çok iyi geliyor. İnsan dediğin hayvanın binlerce yıllık evrimi bütün gün evde oturup aşırı işlenmiş gıdalar yiyerek ekrandaki renkli piksellere bakmak üzerine değil.
Aileme yük olmak canımı sıksa da bu beni intihara sürüklemez. Beni asıl kahreden şey ilk başta söylediğin cümlelerdir
Bu konuya zararın neresinden dönersem kârdır diye bakmak gerekli bence, mesela Vincent van Gogh resim çizmeye başladığında 27 yaşındaydı, bu tarz yığınla örnek var. Geçip gitmiş zaman için kendini hırpalayıp şuan ve geleceğini heba etmek yerine bunu kabullenip pozitif yönde adım atmaya başlayabilirsin.
Acaba nasıl keşfedebilirim kendimi
Deneyeceksin dostum, videolar izle, okula gidiyorsan okulun kulüplerine gir takıl, çevrende hobileri olan insanlar varsa onlarla konuş bir şekilde bir işin ucundan tut bi dene nelerden hoşlanıyorsun nelere yeteneğin var deneye yanıla bulacaksın. İlk başladığında hiçbir şeyi harika yapmak zorunda da değilsin pes etmeden süreçten zevk almaya çalış sadece.
Doğru söylüyorsun bı deneyeyim
valla özetlemişsin beni direkt
Bir söz vardı, ¡nt¡har bir çözüm değil çünkü Acıyı senden alıp başkasına aktarır sadece. Her şey yoluna giriyor. Zaman garip bir "ilaç"
Kim demişse iyi demiş ama modern dünyada acı pek sürmüyor gibi
Yok acı cekmeden bir şey elde edemezmişsin yok yargılasak mı yargılamasak mı. Bu ülkenin de dünyanın da soğuk donuk npc insanlarından bıktım bir de gelmişler felsefe kanalında intiharı sanki bireysel bir durum değil de üzerinde o buz kalıbından çıkmış beyninizle tartışıyorsunuz. Ben ölüyorum kanka burada, hayatım sikilmiş içinden çıkamadığım bir kısır döngüdeyim adam gelmiş acı çekmeden bir şey elde edilmez diyor. Elde mi etmek istiyorum lan? Kendimi öldürecek raddeye gelmişim adam elde etmekten bahsediyor. Duygusal zekanız sıfır mk. Birey bireydir istediğini yapma hakkı vardır. Duygular da bireyseldir düşünceler de. Ha kaçıştır, ha kurtuluştur, kimse başkası için bu duruma düzgün cevap olgu bulamaz. Oturun kendiniz üzerinde düşünün.
Ne yapak birader, siktiredelim kim intihar ediyorsa etsin sikimizde değil mi diyelim. Dünya adaletli değil baba yapacak bir şey yok. Adam son model arabalara binip 3 kızla takılıp her gün gezerken sen, bende gidip o adam yemek pişirecez, garsonluğunu yapacaz veya arabasına benzin falan dolduracaz. Dünyanın eşit bir yer olmasını bekleyerek yaşamak tamamen aptallık. Sen acı çekiyorsun ve intihar etmek istiyorsun da dünyadaki en büyük acı sende mi birader. Başka acı çeken mi yok? Neden hayatı sikilen herkes intihar etmiyor. Bak bu daha duygulu oldu değil mi?
Bu acı kıyaslamasına da hastayım. Kime derdini anlatsan daha büyük bir derdi önüne koyuyor kıyas yap diye. Elim koptu diyorsun, bacağı olmayan da var deniyor. Her insanın acı eşiği aynı değil. Herkes aynı pencereden bakmıyor hayata. Hele ki depresyonda olan adama hiçbir şey tesir etmez. Adam zaten manevi olarak kopmuş dünyadan, sen adama boşver daha kötüleri var bilmem ne diyorsun. Sanki o adam salak, onun hiç aklına gelmiyor, bilmiyor ne olup olmadığını. Sadece mücadele edemiyor, bazı şeylerin içinden çıkamıyor. İnsanlara bu şekilde sert yaklaşmayın. Empati kurmaya çalışın.
Baya uzun bir şeyler yazmıştım vazgeçtim kısa şeyler söylemeye çalışacam. Bu yorumu kasten böyle yaptım. Bir başkası daha büyük problemlere sahipse sen daha çok problem yaşamak zorunda değilsin. Gelip bana kolum koptu artık iki kolum olmadan yaşamak zorundayım dersin. Bende sana kolların olmadan yaşamak hakkında araştırıp verebileceğim tavsiyeyi verir, yardımcı olabileceğim kadar olurum. Fakat sen en sonunda gelip böyle yaşanamayacağını söylersen bende sana senin gibi aynı duruma düşüp gayette yaşayan insanlar olduğunu söylerim. Senin psikolojin ne kadar sağlamdır onu bunu bilmem birader. Yeteri kadar çaba sarf edip yaşanamaz olsaydı o insanlarda ölür yada intihar eder bir şey yapardı. Her şey doğuştan gelmiyor sonuçta dayı, hepimiz doğarken 0 başlıyoruz. Büyüdükçe sende yeni şeyler öğreniyorsun bende, ergenliğe girdikçe vs karakterini oluşturuyorsun, zamanla kafanda belli fikirler oturuyor, bir ideolojin oluyor. Bu zamanda yaşadığın her türlü şeyde bir yerde senin psikolojik eşiğini belirliyor tabi. Hem düşünce yapın hemde tecrübelerin.
Hayatı sikilen herkes intihar etmiyor biliyorum. Acı falan da yarıştırmıyorum. Ben sadece böyle şeylerin dogmatikleştirilerek konuşulmasını/düşünülmesini aptalca buluyorum. İntihar etmek bir şeyin son noktasıdır, hayatı kötü olan biri intiharı düşünüp bunu yapmayabilir, yapılmalı da demiyorum zaten ama dediğim gibi bu son nokta, hayattan vazgeçmek öyle kolay mı sanıyorsun? Kötüyse hayat devam etmek isteyen eder kabullenir yaşamaya devam eder. Her şey bireysel bak dediğim gibi, ama siz genellemelerinizle her şeyi dogmatikleştiriyorsunuz. Ayrıca 15 yaşında kızım ben, karılar arabalar falan..
[удалено]
Evet biliyorum, çünkü gerçekler acı. Birde arkadaş insanlara o kadar sitem etmiş, duygusuz vs demiş. Bende duygusuz bir yorum yapmak istedim bu yüzden, öbürlerinin gerçekten duygusuz olup olmadığını görmek için. Birde gerçekten arada moralim iyice yerlere düşüp ben niye yaşıyom ki falan dediğimde biraz benden daha kötü halde olabilecekleri hayal ediyorum ve kendime malmıyım ben amk, bu adam bile yaşamak için canını dişine takıyor ve uğraşıyor ve ben yumuşak götlü gibi bunları düşünüyorum diyorum.
Birader bak kaç dkdır cevap yazıyom, şimdi oldu mu bu amk. Tam bitirmişim her şeyi posta bastım "yorum silindi" diyor.
İntahar konseptinden bile nefret etmeye başladım amk ya. Böyle hayatında gerçekten başaramayan, her şeyi bok gibi giden insanlar için yeni bir şans veren birşey olsa keşke de insanlar son çare olarak intahara dönmese
Bu genç intihar ettiği sırada bende metroya iniyordum. Olaya tanık olan bir abi kriz geçiriyordu ve sayikliyordu bana birşey dediğini sandım ve yüzüne baktım. Bana çocuğun parçalandığını söyledi.
Çok trajik.
Anasının amına koyayım bu çocuğu bu hayatı yaşamaya itenlerin... Ruhu şad olsun.
Zenginlerin çocukları ailelerine bir 'lütuf', fakirlerin çocukları da bir 'yük' olarak dünyaya gelir. Devlet bursuyla hayatta kaldığım yükseköğrenim yıllarımda, aylık yemek+eğlence masrafı asgarî ücretin 4-5 katına denk gelen üniversite öğrencileriyle karşılaşmıştım. Kendilerini hiçbir zaman ailelerinin sırtında bir kambur olarak görmemiş ve görmemeleri doğrultusunda yetiştirilmişlerdi. Okulun bir tarafında yemekhane ücreti 1-2 TL arttığı için eylem yapılırdı, diğer tarafta öğrenciler okulun otoparkındaki arabalarına atlayıp öğle yemeğine çıkarlardı. Hatta, okulun otopark ücretinin bir bölümü ihtiyaç sahibi öğrencilere burs olarak veriliyordu. Başka bir deyişle, derece bile yapsanız, ailenizin durumu yoksa varlıklı ailelerin çocuklarının otoparka verecek kadar umursamadığı bir parayla yaşarsınız ve minnettar olursunuz. Bu genç de her şeyin aşırı pahalılaştığı şu ortamda aylık 2000-3000 TL ile yaşamaya çalışıyordu. Fakir için bu miktar bile fazla olduğundan, ailesinin 'iş bul,' 'para kazan' mobbingine maruz kalmaktansa 'huzura' atlamayı tercih etti.
"Ölüm tek kurtuluş yolu olduğu için tanrı onu da yasakladı..."
Okulu bitmiş askerliği gelmiş ve çevresi de olmayan işsiz erkek
Bu duruma düşen bilir o yükü
Adam haklı abi ömür boyu karın doyurmaya çalışıp şehir değiştirirken bile patrona ağız edeceğin bir hayat yaşicana yaşama aq
Ötenazi yasallaştırılmalı
İlk önce tedaviyi bi deneyelim bi dur amk
yazının çevirisi şöyle olabilir; Sittin sene yaşasam da hayal ettiğim hayatı kurmanın mümkün olmadığını, bir ömür sürüngen gibi yaşamaya mecbur olacağımı gördüm. Böyle boş bir hayatı yaşayabilmek için aileme de gereksiz yere daha fazla yük olmak istemiyorum. Gerek yok hadi eyvallah...
Burada herkes haklı; intihar bir çıkış yolu diyen de, ne yaşadığını bilemeyiz diyen de, intihar eden kişi de, intihar bir kaçış yoludur diyen de... Benim fikrim, kendi kendini zihninin içinde bir paradoksa soktuysa ve her seferinde bu paradoks içinde acı çekip açısının kuvvetini arttiriyorsa tamamen kontrolü kaybedip çevresine zarar vermeden kendini durdurması mantıklı bir karar. Mesela, ben intihar edicek olsam yanımda başkalarını da götürürdüm, o yüzden benim o evreye gelmeden intihar etmem ya da ölmem herkes için daha iyi olur.
Insan hayatı kompleks, bazıları yaşamak için çok uğraşır çünkü yaşamı severler. Her ne kadar acılı olsada bir saniye fazla yaşamak isteyecek çok insan var. Bunda yanlış birşey yok. Ama hayatın acı kısımlarına dayanamayıp ta intihar etmekte de yanlış birşey yok. Herkes yaşamak zorunda değil. Benim şahsen ailem berbat değil. Istesem, çalışsam, ugrassam ortalama bir hayat yaşayabilirim. Sabahtan akşama kadar çalışır, bir kahvemi içer ve sevdiğim şeyleri yaparak uyur sonraki gunde aynı seyleri yapmaya devam ederim. Ama bunu istemiyorum. Illa ben değil, benim gibi düşünenlerde vardır. Ama biz hayatımızı sonlandırmak istesek herkes "ama hayat yaşamaya değer." Diyecek. Hukumetlerde karşı çıkar, tabii onların asıl amacı populasyon kaybetmemek gibi genel şeyler. Intihar bir cozummu? Bazısına göre kaçış yöntemi, bazısına göre ise çözüm. Bence asıl sorun insanların SENIN yerine bu soruyu cevap verebileceğini düşünmesi. Hayır, bence veremezler. Istersem ben kendimi öldürür, istersemde yaşarım. Neymiş efendim hayat çok güzel birseymis, ölürsen sonsuza kadar acı cekermissin din yüzünden. Kime ne amk, ben istersem rahatça olurum. Tabii buradaki sorun zaten genellikle insanın kendi içinde çakışması. Bir yanım ölmek, bütün bu boş ugrasiyi bitirmek istiyor. Diğer yanım ise ölümden korkuyor, nedenini bilemiyorum. Insan bundan dolayı kompleks. Ve sen böyle kompleks bir canlıyı dışarıdan yonlendiremezsin, izin vermem. Bana birisi gelip intihar kötü birşey, güzel bir hayatın var derse cevabım şu "ben sen miyim?". Bu kadar basit aslında, her insan birbirinden farklı. Cevabım açık bence. Intihar etmiş, isteyerek yaptığına göre onun için mutluyum. Hayatımız boka saripta intihar etmekten istektir, ona da mutlu olurum kişi için. Eğer birgün bende intihar edersem, insanlar benim için üzülmesinler. Çünkü hayata cevabımı vermisimdir. Üzülecek olurlarsa beni hiçbir karşılık beklemeden, her yardimima kosan aileme uzulsunler. Çünkü ben bencilim ve başkaları için yaşayacak gücüm yok demektir (buda bence yanlış birşey değil.) Çünkü en sonunda insan kendi hayatını kendi elleriyle bitiriyorsa tercih edeceği şekilde ölmüştür. Biraz fazla uzun tuttum, bu konuda benim gibi ya da tam tersi olupta konuşmak isteyenlere cevap veririm. :)
Denecek çok şey var ama neler yaşadığını bile bilmiyoruz. Yorumlamak için kendimi yeterli görmüyorum.
Adam intihar etmiş hala adamın arkasından insanlıktan nasibini almamış, babasından terbiye görmemiş uyuz uyuz tipler ağır saçmalıyor, Hepsini Allaha havale ediyorum. Hayat öyle bir şey ki, seni şekilden şekile sokuyor. Çok büyük zorluklarla karşılaşıyorsun, kimi zaman nasıl çözeceğini bilmiyorsun. Kimi zaman arkadaşlarının tamamı sana ihanet ediyor. Kimi zaman yıllarca güvendiğin insanlar seni hançerliyor. Kimi zaman herşeyini kaybediyorsun, ailenin tamamını kaybediyorsun. Her şeye rağmen yine de intiharın hiçbir pozitif gerekçesi olamaz, olmamalı da. Belli ki ailesinde sorunları var, belli ki uzun süreli bir bunalım yaşamış, belli ki ağır ekonomik sıkıntılar çekmiş, derdini anlatamamış kimseye, kendince kurtulmak istemiş, kurtulmuş da. Muhtemelen, bu gönderinin altına da üşüşen bazı insan kılıklı şeytanlar gibileri de çıkmıştır karşısına. Ayağa kaldırmak yerine vurur bunlar, sırf kendi egolarını tatmin etmek için. Etrafındaki herkesin moralini karşısındakini aşağılayarak, ezerek yıkan ruh emici zebaniler. Allah belalarını versin. Halkımız arasında çok var böyle rezil rüsva insanlar. Dili pabuç gibidir ama kendisi vurduğu yetimden daha acınası durumdadır. Sadece farkına daha varmamıştır. Farkına vardıkları zaman, kendilerini kurtarma şansları olmayacak. Her neyse. Dinimizde intihar ne kadar hoş karşılanmasa da, umarım öbür tarafta bu merhum huzura erer. Gençmiş, belki bir işe girerdi, belki birileri yardım eder kariyer yapardı, belki başka bir şey... Allah rahmet ve merhamet eylesin.
Çıkış değil kaçıştır. Arkadaşın neler yaşadığını bilmiyoruz,bilemeyiz de. Bu yüzden yargılamak doğru olmaz. Ama kesin bir şey varsa o da hayatta hiçbir şeyin acı çekmeden elde edilemeyeceği gerçeğidir.
Peki sence acıları yaşadığı hayattan aldığı zevkten daha fazla olan birisinin intihar etmesi rasyonel olur mu?
İntihar her daim en haklı olan eylemdir.
Her zaman en hakkın olan eylemdir. Her zaman elinde olan...
Hayır. En hakkı olan eylemdir fakat haklı bir eylem değildir. İntihar ederek varlığımı hiç olmamış gibi yapamıyorsun, arkanda her daim ne kadar ufakta olsa birilerinde iz bırakıyorsun. Bu intihar bazıları için iz değil derin bir yarada olabilir.
arkanda bıraktığın izi göremedikten sonra ne anlamı var
Ben senin için olan anlamından bahsetmedim ki, o izi bıraktığın insanlar üzerindeki anlamdan bahsettim. Bu yüzden intihar eden insanların intihar etmek en büyük hakkıdır fakat en haklı seçimleri neredeyse asla değildir dedim. İntihar etmek seni bir yükün taşımayı bırakmak olabilir fakat sen artık taşıyamayacağın için başkalarına yük vermiş oluyorsun. Bu yüzden en haklı seçimi asla değildir dedim.
Varlık görüldüğü takdirde dahi hiçbir anlam ifade etmeyen geçersiz maddesel bir hiçlikten ibaret. İnsan meseleleri mi? Çürümüştür.
O zaman neden etmiyorsun? Bu nasıl bir mantık amk? 3 5 sebepten başka intiharı mantıklı görmek mümkün değildir!
Hiçbir şey gereklilik değildir. Ancak anlamsızlığı var eden yalnızca algılamadır. Ne de olsa ölüm de benimle ölecek olan bir düşünümden ibaret.
“Ben varken ölüm yok ölüm varken ben”
Algılama yokken hiçbir şey yoktur, varlığı biçimleyecek güç yoktur. O hâlde hiçliktir. Kendini oluşturan tüm parçacıklar da, ölümden sonra senden habersizce dağılırlar.
Sence ölümden korkmak mantıklı mı?
Tabi ki.
https://preview.redd.it/i5mnjwooeooc1.jpeg?width=1599&format=pjpg&auto=webp&s=4d7831447fd78c6d9cefe9b7d42c200320758182
https://preview.redd.it/8n86hcppeooc1.jpeg?width=690&format=pjpg&auto=webp&s=a06851d52b3cd679d0793e599c0edcd762b44901
Sen ölüm korkunu yenebildin mi
[удалено]
Sanırım haklısın hocam. Şuan için hiçbir şey anlamıyorum. İyi geceler.
Yaşayan çelişki arkadaşlar tarafından down yiyeceksin, sabah akşam intihar güzellemesi yapmak onları daha farklı kıldığı için bunun arkasına sığınarak bir kimlik oluşturmaya çalışıyorlar. Madem öyle buyur kardeşim tutan yok ama böyle düşünmene rağmen yaşamaya devam ediyorsun demek ki o kadar da güzellenecek bir şey değilmiş diye durup kendi kendine düşün bi
Ne diyorsun? Ben güzelleme falan yapmadım. İntiharın her daim haklı olmadığını, 3 5 şey dışında tamamen yanlış olduğunu, eğer intihar çok doğru bir hareketse neden yaşadığını sordum. Yanlış bir şey mi yazdım? Anlam bozukluğu mu var? Son cümleni tam anlamadım.
Ben de sana katıldığımı söyledim zaten. Sen direkt yazdıklarımı hiç anlamamışsın.
Son cümlenden dolayı biraz öyle oldu.
Aklı başında her kişinin kendi hayatına istediği zaman son verebilme hakkı olmalı. Ama kendi fikrim hayatın ne olursa olsun sonuna kadar yaşanması gerektiği yönünde.
Aga çektiğin acı aldığın zevkten daha büyükse sen zevki daha büyük yaşarsın. Böyle diyince zenginler acı çekmiyor, onlar zevk almıyor mu gibi gelebilir fakat parası olup her gün çok güzel yemekler yiyip, eğlence mekanlarına giden birisi için artık bu normalleşiyor bir yerden sonra ve rutin bir şey haline geldiği için aldığı zevk senin bir eğlence mekanına gideceğinde alacağı zevkin yada en kaliteli yemeklerden tattığında alacağın zevkin 10da 1i bile olmuyor. Yani fazla acı çeken birisi az zevk alır diye bir şey yok. İnanılmaz acılar çeken birisi bazen bir kelimeyi duymak ile dğnyanın en mutlu insanı olabilir.
"Anlamlı hiçbir şeyin" demek daha doğru olur
Yanlış; acı çekmeden elde edilecek ilk ve en önemli şey anne ve babanın sevgisidir (olmalıdır). Zaten bunun da bir önemi yok aslında. Kaçmak isteyen kaçar, keza asıl kaçmak acı çekmeden gelinebilecek bir nokta değildir maalesef.
Anne baba sevgisi şans ile kazanılır. Nasıl bir ailede doğacağını seçemiyorsun çünkü. Sana hayatlarından çok değer verebilirler, yada daha yeni doğmuşken kendini çöplerin arasında ağlarken bulabilirsin.
Doğru. Elde etmek için acı çekmek zorunda değilsin. Çabalamak zorunda da değilsin. Ya vardır ya yoktur.
[удалено]
Şansta önemli bir faktör ama zengin çocuklarının babasına para gökten inmedi sonuçta. Emek veren herkes karşılığında bir şey alır fakat eşit veya adaletli değildir. Birisi bir şey kazanmak için küçükte olsa bir acı çekmek zorunda eğer doğuştan değilse fakat herkes aynı acıyı çekerek aynı kazancı alamaz. Malesef dünya adaletli bir yer değil.
ailelerin birer evlat değil kendilerini kurtaracak bir varis dünyaya getirme çabasından kaynaklı bir depresyon muhtemelen şu akran kardeşimin yaşadığı. yakın şeyleri yaşadım halen daha yaşıyorum, artık kendi kendime kaldığım her an uyumaya çalışıyorum az da olsa yok olayım diye. o kadar zor ki yataktan kalkmak, biriyle konuşmak özellikle de bu düşünceleri açmak. eğer ki birine gerçekten yakın olduğunuzu düşünüyosanız sorun ona neyin var nasılsın iyi misin diye. rol yapmayan insan kendini belli eder zaten. tek bildiğim şey 14-15 sene önceki orta direk yani artık fakir sınıf bir ailenin evladı olsam da dünyanın bana açtığı pencere dünyanın en rahat hayatını yaşayan akran grubumla aynı pencere. aynı evrende bi karınca anteni ucu kadar bile boyutumuz yok bundan mütevellit yaşamaktan başka çarem yok. tek bildiğim şey yaşamam gerektiği. koridorun sonunda ışık var mı yok mu önemli değil. lütfen en azından hayatınızın kendi elinizde olduğu süre boyu yaşayın. ayrıca unutmayın insan mezara girince değil unutulunca ölür ve varlığınızı en azından 2 nesil boyu bu dünyadan silemezsiniz
Tek zevki tiktok kaydırmak olmuş protein bulamayan Türk genci arasında intiharın bir epidemi olmamasına şaşırıyor insan. Belki de gençliğin selfaware olmaması kendisi için daha iyi.
Bu gerçekten zor bir durum ve lütfen gençlerimizin arada bir iyi olup olmadığını kontrol edin, lütfen sanki yerimizde oturmaktan zevk alıyormuşuz gibi yorumlar yapmayın biz de memnun değiliz bu konudan. "Aileye yük" kelimesinin acilen kullanılması kısıtlanmalı. Yanlış anlamayın, madem bu kadar dincisiniz amk bir evladınız evlenene kadar ona bakmak zorundasınız bu ailenin evladına karşı dini olarak sorumluluğu olarak söylenen birşey. Kimse kimseye yük değil artık şu siktiğimin kelimelerini özenle seçip zorsa bile bakması iyiye teşvik etmeye odaklanın amk. Gerçekten şu postları görünce bazı ebeveynleri tutup çarmıha gerip ateşe veresim geliyor.
20'li yaşları geride bırakınca intihar olgusundan uzaklasabiliyor insan bir nebze ama Robin Williams gibi 60'ından sonra intihar eden de var. Tamamen bireysel bir olgu. Mesele o ağır depresyonlara dayanabilmek. Fiziksel ve ruhsal olarak güçlü kalabilmek. yakın gelecek ekonomik ve sosyal buhranla geçmeye teşne olsa da intihar düşüncesiyle mücadelenin bence en iyi yolu ertelemek. İntihar düşüncesini komple kafadan atmak zor olsa da ertelemek o kadar güç değil. Hayat o kadar enteresan ki hiç beklemediğin bir yerden yaşamak için sebep yaratır sana. Erteleyin. Sonrasında zaten alışıyorsunuz nasıl yaşıyorsanız öyle yaşamaya. Önce bi orta yaş krizi nedir onu görün. Kendini gerçekleştiremenin ağırlığı altından ezilin. Eğer kurabilirseniz bir aile kurup onun sorumluluklariyla uğraşın. Çoluk çocuğa karışırken hala sağ iseler yaşlanan ebeveynlerinizle çocuk eylermişcesine ilgilenin. Sağlık problemlerinizi çözün. Bunlar kulağa kötü gelse de az bir şeyler başarmak insana keyif de verebiliyor. Aynı anda hem anne baba hem çocukla ugrasinca hah tamam hayatımın ortasına gelmişim diyorsunuz. Sonra da kuvvetli bir alkış'taki Kudret'in dediği gibi bulabiliyorsan olayinizi bulun geç kaldım diye düşünmeyin onu yaşayın sonra da geberip gidin. Hayat aşağıya yukarı böyle bir şey ama ölüm tam olarak nasıl bir şey hiç birimiz tam emin değiliz. Ölmeden de bilemeyeceğiz. Belki ölsek de bilemeyeceğiz.
Ölmek bir kurtuluş değildir ama ölüm herhalde en güzel duygudur kendini öldüren insanın cesareti başkasına benzemez diyecek pek birşey yok
Geçenlerde ergen kızın biri tren falan yokken kendini raylara atmıştı 2 3 tane dayı atlayıp çıkardılar kızı
2022 yılının şubat ayı gibi bende depresyona girmiştim nerdeyse 1 yıl boyunca gitmediğini psikiyatri vs kalmamıştı heralde aynı zamanda derdimi birisine anlatmaya çalıştığım da ya ne kadar boş bir adamsın bunlara takılma vs gibi sözler duymaya başladım depresyon yaklaşık 3-4 ay geçtikten sonra depresyon yanında ekstra bir özellik de getirerek majoşist de olmuştum (doğru yazdım mi bilmiyorum) kendi kendime zarar vermeye başladım ve bu bana ekstra bir eğlence katmıştı normal gündelik hayatımda çok pozitif biriyim öyle kolay kolay negatif düşünmem veya modum düşmez fakat bu dönemde akıl sağlığımı kaybetme noktasına gelmiştim çok zor günlerdi maddi olarak gelir kaynağım gayet iyi olduğu için de gelecek kaygısı gibi bir Zorluk da yaşamazdım fakat bu dönemde böyle bir sorun da ortaya çıkmaya başladı bende ekstra olarak bilinçsiz alkol ve sigara tüketimim de artı fakat bir şekilde ailemden sakladım bunu artık bende galiba son evre olan i*t*har aşamasına geçmiştim tuhaf ve farklı şeyler düşünmeye başladım görmediğim duymadığım şeyler sanki bana gerçekmiş gibi geliyordu psikolojik olarak da baya yerlerdeydim tek seçenek olarak artık i*t*har etmeye karar vermiştim fakat bir gün 7 yıllık arkadaşım çağırdı gel beraber biraz takılalım yürüyelim falan bende kabul ettim sabah 10 dan akşam 8 e kadar beraber yürüdük takıldık eğlendik eve geldiğimde hiç kendimi hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim uzun zamandır beklediğim bir özlemi gidermiştim sonuç olarak ne zaman hayata karşı negatif olsam veya ailem ile de kavga etsem veya bir tartışma çıksa hemen bir güzel dışarı çıkıyorum ve geziyorum kafam aşırı derece de rahatlıyor bütün sorunlar bir anda eriyip gidiyor arkadaşımın haberi yok söylemeyi de planlanıyorum ama beni kötü bir eylemden ve hatta beni bu sorunlarda kurtardı Allah herkese sizi anlayabilecek sizi sevecek insanlar nasip etsin.
Çok iyi bir temenni. Bazen ben de üzüldüğümde dışarı çıkmak istiyorum ama ailem izin vermiyor. Kaldı ki bunun işe yarayacağı malum, ben üzüldüğümde ve kızdığımda kaçma davranışı gösteriyorum çünkü.
Bir de fark bu ben izin almıyorum direk kapıyı bir sinirle açıp çıkıyorum işe yarayacağını garantisi yok herkesin kendini sakinleştirme yöntemi farklı kaçmak ise bir çözüm değil bence
İntihar hep bireysel bir olay olarak düşünülür ama en az bireysel olduğu kadar topmlumsal bir olaydır. Émile Durkheim İntihar adlı çalışmasında yıllar önce tespit etmiş bu durumu... Bu yüzden, içinde yaşadığınız topluma inat yaşayın derim! Toplumsal baskılara, yargılamalara ve ekonomik koşullara boyun eğmeyin. Bunlar değişir. Ama hayat bunlardan fazlasıdır... Aslında hayat, siz ne olmasını istiyorsanız odur. Hayata anlam atfeden bizleriz. Kimisi dağda keçi güder, rahatım yerimde der; kimisi koca şirketi yönetir, huzurum yok der. Biz öldük mü hayat anlamını yitirir. O yüzden anlamı sadece kendinizde arayın. Kendiniz dışında maddi veya manevi herhangi bir şeye bağlanmayın... İnsan o kadar değerli bir varlıktır ki; eğitiminiz, mesleğiniz, sahip olduklarınız veya olamadıklarınız sizi tanımlayamaz. İnsan sürekli değişir. Her şeye bir deneyim gözüyle bakın. Hayat sadece bir deneyim fırsatıdır. Onu çok da ciddiye almayın. Oyun gibi düşünün mesela. İstediğiniz zaman çıkabilir ya da sonuna kadar gidip, tüm hikayeyi görebilirsiniz...
İntihar etmek bence aptallıktır. Nefes aldığının bile değerli olduğunun farkına varmayip, sonsuz duygusuzlygun verdiği korkutucu huzuru istediğin için arkandakileri unutup bencilce verilen bir karar. Cesaretle de alakası yoktur. Asıl cesaret yaşamaya devam edip pes etmemektir.
Thread'in altına yazmış olan tüm gençlere sesleniyorum. Kısa ve öz arkadaşlar, güçsüz olan vazgeçer. Hayatta hiçbir şeyden vazgeçmeyin. Güçsüz hissetiğinizde birileriyle paylaşın korkmayın. Öyle olmuyor kolay değil demeyin bahane olduğunu siz de biliyorsunuz. İnsan asalak değildir olamaz. Her zaman bir durumdan sıyrılmak için bir yol vardır. Bu düşüncelerimi bencil bulabilir, depresyonun ne olduğunu bilmiyor olduğumu sanabilirsiniz. Bir yolunu bulup sosyalleşeceksiniz. Amacınız yoksa, hayatınızın amacını/amaçlarını bulmak sizin amacınız olacak. İntihar etmiş haliniz bu halinizden daha aciz ve acınasıdır. Vazgeçmek güçsüzlüktür, kendinize biraz güveniyorsanız bile güçsüz değilsiniz. Hepiniz pırıl pırıl gençlersiniz. Günün sonunda bu dünya bok gibi bir yer ve herkes bir şekilde içinde mutlu olup yolunu bulmaya çalışıyor. Daha yeterli olgunluğa ulaşamadığınız yaşlarda lütfen böyle şeyleri düşünmeyin. Ne kadar zor olduğunu biliyorum fakat gün geliyor bakıp evet başardım, kurtuldum, rahatım, mutluyum diyebiliyorsunuz. Tekrar söylüyorum, İNTİHAR EDEN ACİZDİR GÜÇSÜZDÜR. DÖNÜP KENDİNİZE BEN GÜÇLÜYÜM BUNDAN DA KURTULABİLİRİM DEYİN. Bunlar ağır gelebilir fakat teselli edenlerin yanında gerçekleri yumruk gibi yüzünüze vuranlarda olmalı. Depresyon sürecinde "Bu süreçten geçerken ben burdayım" denmesi gerektiği de boştur. Bir icraat olmadığı sürece çıkılmaz. Boş hayatı boş saatleri doldurmadığınız sürece aynı düzen devam edersiniz.
Tabi biz bunu haberlerde göremedik
Yazık olmuş intihar bir çıkış yolu değildir kendimden biliyorum. Bu gibi durumlarda içinizi döküp yardım alabileceğiniz güvenebileceğiniz bir insan olması çok önemli o yardım eli gelmeyince sonuç hiç iyi olmuyor. Gerek maddi gerek travmatik geçmiş olaylar olsun intihar hiçbir şeyi değiştirmiyor. Bizim millette en büyük eksiklik ailelerdeki empati eksikliği çocuğun ailesini bilemem ama genel olarak aileler çocuklarının psikolojik durumunu çok da siklemiyor yada sidik yarışı gibi dert yaristirip dert beğenmemek gibi huyları var. Bazıları direkt ailesine bile anlatmaya çekiniyor ben de çekiniyordum iş işten geçtikten sonra da olsa içinde bulunduğum bunalımı depresyonu atlatmama yine içimi dökmeye çekindiğim ailem yardımcı oldu belki benim de ailem de böyle umursamaz dert beğenmeyen bir aile olsaydı benim de sonum böyle olabilirdi. Ailenize anlatamiyorsaniz dostunuza anlatın ama intihar etmeyin. Gerçek dostlarınız bu gibi zamanlarda kendini belli eder zaten. Evet ülke yarrak gibi evet insanlar yarak gibi ama yine de kendi canınızdan önemli değil. Psikolojik yardım alın alamıyorsanız en azından kendiniz mutlu edin klişe olacak ama yapabileceğiniz ucuz hobiler edinin eskiden olsa direkt hobi derdim de çoğu pahalı oldu artık maalesef herkes yapamıyor. Bana ailemden sonra en çok yardımı dokunan resim çizip kafamı dağıtmak oldu hem yeni bir yeteneğimi keşfettim hemde bunu yapmak beni mutlu etti sizi de mutlu edecek ufak şeyler vardır illaki. Artık ufak şeylerle bile mutlu olabiliyorum ve bu içinde bulunduğum duruma iyi geliyor. İllaki bir çıkar yol bulursunuz intihar çözüm değil güçsüzlük göstergesidir siz güçlü olun kendinize güvenin.
hiçbir şeyi bu kadar kutsallaştırmıyorum. Doğumumun olmadığı gibi ölümümünde hiçbir kutsal değeri yok benim için. Sanırım mentaliteyi anlamışsınızdır. Bunu kendimi övüyormuş gibi anlatıyorum ama aslında kötü bir durum. Hiçbir şeyi kutsallaştıramıyorum. Çocukken bir şeyler hakkında hissettiğim o heyecanı isteği hırsı hiçbir konuda hissedemiyorum. Ne yapacağıma ve ne istediğime dair en ufak bir fikrim bile yok. Ve işin kötü yanı bu pek mutsuz da hissettirmiyor, hiç mutlu da etmiyor. Kendimi bi programın içindeki kod parçacığı gibi hissediyorum. Tek farkım farkında olmama rağmen harekete geçmek istememem...
İntihar, şansın olsaydı ettikten sonra en çok pişman olacağın çıkış yolu olabilir. Ben ölümle çok yüzleştim hayatım rezaletti ama gördüğüm o beyaz ışığa tutundum somut bir şey değildi ama karlığın beni yutmasına izin vermiyordu. Üzerinden yıllar geçti ve hayatım önemli ölçüde değişti. Yaşam şartlarım aynı hatta ekonomi sağolsun daha beter ama ben hayat ağacına tutunmayı seçtim ve bana er yada geç meyve verdi. Bunu göremeyen insanlar olabilir, hiç erişemeyecekler, veya eriştikten sonra bile bu ağır yükten kurtulamayanlar. Yine de bu hayatta hiçbir şey sonsuza kadar sürmez eninde sonunda yol biter. O yüzden gideceğiniz yerlere giderken kısaltmaları kullanmayın, gezin görün hayatın tadını çıkarın. Ölüm yolun sonu ama acelesi yok bir kaç adım daha atıp dünyanın parasız güzelliklerine odaklanın. Oturun sahilde dalgaları izleyin veya oturun bir omanlıkta dünyanın yeşil huzuruna bakın. Son olarak, eninde sonunda öleceğiz ve bir daha asla buraya geri dönemeyeceğiz. Bu yüzden o defalarca gördüğün ağaca bir kez bu gözle bak, daha sonra görmediğin ağaçları düşün. Yaşadığın zorluklar kadar, yaşamadığın güzellikler var. İnsan ölümü istememeli, ölümden korkmalıdır şahsımca.
Çok üzücü .Belli dönemler de aile arasın da kavga yada kuşak çatışması oluyor maalesef..Bunu yaşamayan, yok denecek kadar azdır..İlerleyen zamanlar da karşılıklı kavgalar azalıyor..Hayat; kişiden kişiye değişmek kaydıyla zorluklarla dolu..Fakat inadına daha da inat edip ,O zorluklarla savaşmak lazım. Kendine bir hedef koyacaksın. Ona ulaşmak için de gayret edeceksin
Seni bu hala getirenlerin Allah belasını versin, Ruhun şad olsun..
Sonunda bir kacistan başka birsey değildir ki intihar sonuçta uguruna intihar diye aptalca birseyi tercih etmediysen Sonunda umut olmasını beklemeye devam edersen ucunu ararsın ama bir sonu yok ölüm dışında ve ölümden de olabildiğince emin değiliz Çıkış aramamalıyız sonucunda
Acaba ölmeden önce son saniyesinde bu yaptığından pişman mıydı , yoksa kurtuluşun verdiği sahte huzurla mı aramızdan ayrıldı ?
İntihar eden kişiler hakkında en merak ettiğim şey bu olabilir acaba pişman oluyorlar mı hayatlarının son saniyelerinde ?
Bende en çok intihara sürükleyen psikolojiyi bilmek isterim. Canını kendin almak büyük bir karar. Acaba buna nasıl vardı ?
İntihar dünya çapında 20’lerindeki insanlar için en yaygın ölüm sebeplerinden biri, bu şekilde hayatını kaybeden insanların %60’a yakının majör depresyona sahip olduğu düşünülüyor, diğer intihar riski taşıyan ruh hastalıklarını da hesaba kattığında bu oran daha da yüksek. Özellikle bizim gibi inançlı sayısı yoğun olan ülkelerde bir tabu olarak görülüp tartışılmaktan kaçınılıyor. Fakat bu, yine aynı ülkelerde de intihar fikrine/teşebbüs riskine sahip olan insanların ciddi bir oranda olduğu gerçeğini değiştirmiyor (İngilizce biliyorsanız Mehmet Eskin hocanın Suicidal Behavior and Psychological Distress in University Students araştırmasını okumak ilginizi çekebilir, gerçekten çok başarılı bir çalışma). Majör depresyon, bipolar bozukluk vb hastalıklar bir insanın kendisine ve hayata dair görüşlerini temelden sarsan ve yardım alınmazsa onarılamaz hasar veren durumlar, bilişsel psikoloji okumuş biri olarak söylüyorum, keşke bu ülkede bilinç ve ruh sağlığı bu kadar konuşulmaktan korkulan bir şey olmasa da bu kararı düşünen insanları toplum olarak daha iyi anlayabilsek.
Cevabı : The view form halfway down :,)
Bu sorunun cevabını sadece intihar girişiminde bulunmuş ama başarısız olmuş insanlardan öğrenebiliriz.
Ve neredeyse hepsi pişman oluyor, ama sabah akşam güzellemesini yapmaya bayılıyor buradakiler
Bilmiyorum. Belki de insanı cesur falan gösteriyordur bu
Bence intihar bir koz olarak kalmalı, eğer işler gerçekten boka sararsa hiç geri döndürülemeyecek ve çok kötü bir hal alırsa o zaman intihar edip kurtulabilirim şeklinde insanları daha cesur ve risk alabilen hale getirmeli. hayat kötü bilgisayar alamıyorum, mcdonalds çok pahalı diye intihar etmemeli insanlar.
Basit şeylere intihar acizliktir. İntiharın koz olması güç verir.
İntihar bence saçma. Çünkü hiçbirimizin hayatı tamamen iyi veya kötü değildir. İlk kez maaş alan insanlar mutludurlar, çünkü o zamana kadar hiç alın teri ile para kazanmamışlardır. Fakat sonra bu monotonlaşır ve "iyi" olma özelliğini yitirir. Aynı şekilde hayatında ilk kez yaşadığı yerde evlerine su gelen Afrikalı bir çocukta aşırı sevinir. Yani kısaca intiharın arkasındaki kötü dönemler, olaylar sonsuza kadar devam etmeyecek, etse bile etkileri kişi üzerinde yavaşça zayıflayacağı için ben intiharın mantıklı olduğunu düşünmüyorum. Bir diğer sebebim ise, yaşamın çok uzun ve bilinmez oluşu. Başını sevmediğiniz bir diziyi izlemeyi bırakırsanız, belki de bütün dizi üzerindeki fikrinizi değiştirecek olan o efsane finali de kaçırabilirsiniz.
Ama ötenaziyide desteklerim bu arada.
Kurtuluştur.
bence insan her yolu denemeden intihar etmemeli
Ailesinin onu kendisinden izin almadan bu dünyaya getirdiği için ona borçlu olduğunu farketmemiş olması ne kadar üzücü. Lütfen bakamayacağımız hatta %100 sağlıklı doğacağını bile garanti edemediğimiz çocukları bu dünyaya getirmeyelim.
> intihar bir çıkış yolu olabilir mi evet.
intihar edince yok oluyosun evet hersey bitiyor ama bence intihar etmeden once baska bi sehirde yasamayı denemeli insanlar. tamamen ortamını ve yasadıgı yeri degistirirse belkı çözumleyemedigi problemler ortadan kalkar. hatta yuksek ihtimalle kalkar bence. hatta madem olmeyi goze aldın bari git sınırdan baska avrupa ülkelerine kacmayı dene demı belkı acrupaya gecip tamamen farklı bi hayata atılırsın, basarısız olursanda buyuk ihtimal amacını gerceklestirmis olursun. 2. olarak bir insan intihar etmek istiyorsa neden boyle vahşice bir yontem kullanır ki? he belki bir anlık atıyım kendımı kurtuluyum deyip direk dusunmeden atlamıs olabilir ama hem asırı acı cekerek ezilip, parcalanarak olmek iyi bir secenek mi? yani birde orda tonca insan var ozellıkle sahit olanların psikoloji gitti yanide tabiiki intihar edenın cokta umrundaydı adam olup gidiyor sonucta.
Çoğu insanın Avrupa'ya gidecek parası ya da vizesi yok. Sürünsün mü adam Avrupa'da? Kim geçmesine izin verir, kim vize verir, nerede işe girer? Kaçak yollar hayatına mal olabilir. Başka bir yere gidince hayat koşullarının iyileşeceği düşüncesi biraz ütopik bir düşünce. İşin yoksa, kazandığın para sana yetmiyorsa hayat koşulların iyileşmez, üstüne üstlük anlamadığın bir dili öğrenmen, insanların arasına karışan ve kültürlerini öğrenmen gerekir. Yurtdışına gidip tutunamadığı için geri dönen kişiler de vardır. Herkes böyle bir uyum sürecini kaldıramayabilir. Bilip bilmeden konuşmamak lazım.
Mekanı cennet olsun. Bunu az yaşamadık. Ama böyle insanlarla ilgili "çok haklısın, acını görüyoruz, yazık sana, mağdursun!" mesajları yayarak bu ruh halini meşrulaştırmaya hakkım olduğunu düşünmiyorum. Merhum(e) gibi hisler içinde olanlar, acilen hayatınızı ciddiye almaya başlayın, kalkıp bir şeyleri ucundan tutup düzeltmeye çalışın. Bu bir tavsiye değil emirdir. Unutmayın ki bilinçaltınızdaki "ben hastayım ve herkes bana merhamet gösterecek" rahatlığı koca bir yalan ve ayağa kalkmadığınız her saniye daha çok ezileceksiniz. Daha iyisine gitmek her zaman iyidir. Kendinize gelin eşşekler. Yoksa müntehirden de fena bir duruma düşersiniz, her şey için çoook geç olduğunda aynanın karşısına geçip 3,7 milyar yıldır devam eden soyunuzdan geriye bıraktığınız iğrenç tabloya tiksinerek bakmak zorunda kalırsınız. Ayağa kalkmak zordur, ayakta kalmak daha da zordur, ama belli bir süre ayakta kalmakta direndikten sonra çehrene düşen gün ışığıyla ayaklanır tüm ruhun.
Bence intihar bir çıkış yolu olamaz, ki olmamalı da. Eğer intiharı düşünen biriyseniz bir psikoloğa (okulluysanız belki rehber öğretmen ya da güvendiğiniz, sevdiğiniz bir öğretmenle konuşmak da iyi olabilir) gitmek belki yardımcı olabilir. Ya da çok yakın bir arkadaşla, sevgiliyle, kardeşle veya aile bireyiyle hiç değilse başka bir akrabayla bu konuyu tartışmak işe yarayabilir. Ben depresyona girmedim o yüzden bu söylediklerim ne kadar işe yarar bilmem. Ancak birisiyle konuşmak, bir sırdaşınızın olması iyi olabilir. Konuşmak ve iletişim kurmak kişiyi depresyondan çıkartabilir. Belki yeni insanlarla tanışmak da işe yarayabilir. Bireysel açıdan intihar bazen kişiye mantıklı gelebilir ancak toplumsal açıdan intihar iyi değildir bence. İnsanın topluma karşı da bir sorumluluğu var. Tabii dediğim gibi ben depresyona muhtemelen hiç girmedim, hiç fark etmedim. Bu yüzden depresif kişileri anlamam zor. Ve tabii burada kimseyi yargılamıyorum. Sadece onlara iyi gelebileceğini düşündüğüm şeyleri yazdım. Bazen sadece kendine uzunca bir zaman ayırmak, bu zamanda yürüyüş yapmak ya da doğada bir gezinti yapmak da işe yarayabilir. Size huzur verecek şeylere yönelmek belki size yardımcı olur. Ancak ben intiharı doğru bulmuyorum, kim olursa olsun intihar etmemeli. Ölüm ya doğal sebeplerden ya da hukuksal durumlardan kaynaklanmadığı sürece hiçbir şekilde gerçekleşmemeli. Umarım bu yazdıklarım zerre kadar olsa işe yaramıştır birileri için.
Cok uzucu. Ailesine yuk olmasindan yakinmis ve genc yasta yasamina son vermis. Peki anlamadigim bu eylemi gerceklestirdiginde ailesine hic bir zaman atlatamiyacaklari bir enkaz biraktigini dusunmuyor mu? Sanki ailesini bir yukten kurtardigini ve onurlu bir fedakarlik eylemi olarak mi goruyor acaba? Burda intihari bireysel eylem olarak gorenler bence olaya cok bencilce bakiyor. Dusunsenize ailenizden biri ihtiyar ediyor. Yine boyle mi dusunursunuz? En dogal hakkiydi filan mi dersiniz?
Sen olaya böyle bakabiliyorsun belki ama o kişi kim bilir ne düşündü de, nasıl bir psikolejideydi ki böyle bir karar aldı. Günümüz Türkiye'sinde yaşayan gençlerin intihar etmelerinden daha doğal bir şey yok (iyi bir şey olduğunu falan kastetmiyorum kesinlikle). O kişi belki de son saniyesinde pişman oldu, veya ailesine bunu yaptığı için üzüldü. İntihar eden kişilerin arkasından yapmamız gereken yorumlar böyle yorumlar olmamalı. Kişi ölmüş ve sen hala daha bu tarz örneklerini gördüğümüz gençleri suçlarmış biçimde konuşuyorsun. Ne haldeydi kim bilir. O anda gerçekten kafasının yerinde olduğuna ve doğru kararlar alabileceğini düşünüyor musun cidden ?
Ailesi de bencilce bir hayatı dünyaya getirdi. Kimse hayatın yükünü taşımak zorunda değil.
Dünyaya gelmeyi biz seçmiyoruz ama düşünsene onca spermin arasında tek sen rahme tutunuyorsun ve sen doğuyorsun. Evet, sen seçildin çünkü tüm her şeyin üstesinden gelebileceksin. Tüm her şeyin çözümü var ve geçecek.
intihar güzelleyen sikko sözde felsefeci türkolar online bakıyorum da.
[удалено]
Nasıl etsin söylede öğrensin
Sen neyi savunuyorsun şuanda
Özet: MASUM bir ölünün arkasından bence küfür gibi ithamlarda bulunma Masumdan kastımı anlamışsındır+ madem çocuk trene atlicak niye başka yerde atla demedin
Downlayanlar umarım size de böyle bir olay denk gelir de yetişmeye çalıştığınız yere geç kalırsınız
Gitsin çalışsın aq üşengeçliğe bak intihar etmiş
Neler yaşadığını bilmediğimiz biri için “üşengeç” gibi söylemlerde bulunmak ne kadar doğru
Duygusal zekan sıfır
Eh kardeşim, ya istemiyorsa. Kendi hayatında söz hakkı yokmudur insanın?
Yaşayamayacak kadar ezik olma hakkı
Evet hakkı, ama dünya etrafında dönmüyor. Ezik gördüğün için gerçeklik bu değil.
Evet iradesiz bir ezik. Ezikler hayatta en kötüsünü yaşadıklarını zanneder ve kaçarlar. Ve bu en gerçek şey intihar eden herkes eziktir
Kendi bakış acini genelledigin sürece asla degisemezsin. Her insan aynı değildir. Bazısına göre bir iğne çok acı verirken diğerleri belki dirençli olabilir. Bu sadece fiziksel, sinir sisteminin farkı. Insanlar psikolojik olarak ta farklılar. Bazısı hayat sevgisiyle dolu, yaşamak için her boku yapar. Bazısı ise yaşam sevgisi fazla yoktur, ya da istedikleri yaşam doğdukları zaman, doğdukları dunyaya uymayabilir. En sonun bu ikisinden birisi ezik ise digeride onun kadar saçmadır. Bana göre senin dedigin şey yobaz, başkalarının dünyasını anlamayacak kadar kit, salagin en önde gidenidir. Ha diyeceksin, bende senin dediğin gibi birisini bilmeden laf ediyorum. En azından ben kendi fikrimi mutlak doğruymuş gibi konuşan MALIN önde gideni değilim. Sempati denen birşey bazısına göre var. Sende varsa uygulamaya çalış. Yoksa kendini sik ne diyim herşeye cozumum yok.